Merzifon’a 25 kilometre uzaklıktaki Makaslar Vadisi eteklerinde bulunan mezrada yaşayan Acar çifti, ilerlemiş yaşlarına karşın güç koşullar altında hayat çabası veriyor.
Mezradaki 3 odalı kerpiçten meskenlerinde kent hayatından uzak olan Acar çifti, sabahın birinci ışıklarıyla uyanarak odunlarını kırıyor, sobalarını yakıp çaylarını demliyor.
HAYVANLARI İLE GEÇİNİYORLAR
Yetiştirdikleri büyükbaş ve küçükbaş hayvanlardan elde ettikleri süt, tereyağı, peynir ve yumurtayı satarak geçimlerini sağlayan Acar çifti, erzak almak üzere mecburî gereksinimleri haricinde mezradan ayrılmıyor.
Telefon, bilgisayar üzere teknolojik aletleri de kullanmayan Acar çifti, oğullarının 3 yıl evvel konutlarına kurduğu güneş gücü paneliyle de gereksinimleri olan elektriği üretiyor.
“3 YAŞINDAN BERİ BURADAYIM”
Üç çocuk babası ve 6 torun sahibi Mehmet Acar, çabucak hemen 3 yaşındayken ailesinin mezraya göç ettiğini, anne ve babalarının vefatından daha sonra kardeşlerinin ilçeye taşındıklarını söylemiş oldu.
Büyüdüğü topraklardan vazgeçemediğini lisana getiren Acar, “Ömrümüz burada geçti. Üç yaşından beri buradayım. aslına bakarsan küçük yaşta geldik buraya. Canım sıkılsa ne yapacağız? Baba vatanı. Nereye gideyim? Burada geçimimizi sağlıyoruz. 55 yıldır evliyiz. Eşimle birlikte burada hayatı paylaşıyoruz. Burada geçiniyoruz, burada duruyoruz, öbür yere gittiğimiz yok. Yeterli, berbat burada geçiniyoruz memnunuz.” dedi.
Mezrada yaşamanın hoşlukları kadar güçlü yanlarının da bulunduğunu, hayvancılık yaparak geçindiklerini anlatan Acar, şunları kaydetti:
“72 yıldır buradayım. Hayvancılıkla uğraşıyorum, öteki bir işim yok. Hayvanlarımı güdüyorum, yemlerini veriyorum. Bilhassa kış ayında yol ve ekmek bakımından zahmet yaşıyoruz. kimi vakit gidip getiremiyoruz. Elektrik derdi yaşıyorduk. Üç yıl evvel güneş paneli taktırdık. Ondan evvel lüks lambası kullanıyorduk. Lüks lambasıyla yönetim ettik. daha sonra jeneratör aldık ondan daha sonra da güneş panelini kurdurduk.”
“EŞİMİ SEVMESEM, ASLA BURADA YAŞAMAZDIM”
Fatma Acar ise 55 yılı aşkın birebir yastığa baş koyduğu hayat arkadaşını hayli sevdiğini, hayatını eşi ve çocuklarına adadığını belirtti.
Olağan bir insanın tek başına yapamayacağı işleri ilerleyen yaşına karşın yapabildiğini söz eden Acar, mezradaki ömürlerini şu biçimde anlattı:
“Eşimi sevmeseydim asla burada yaşamazdım, 3 çocuk büyütemezdim. Evlendiğimizde annem, ‘eşinle memnun ol, geçimini sağla’ dedi. Biz atalarımızdan bu biçimde gördük. Ben eşimi fazlaca seviyorum. Günlerim peynir yapmak, yayık dövmek, ahıra gitmek, tavukları beslemekle geçiyor. Bu saatten daha sonra ne yapayım? Ben evladıma dahi ‘bana para ver’ diyemem zira alışmadım. ömrümden epey mutluyum.”
“KENDİ KENDİLERİNE YETMEYİ BİLİYORLAR”
“Buraya geldiğimizde ziyaret ederiz, adeta Robinson Crusoe hayatı yaşıyorlar. Mehmet amca hayli küçük şeylerle memnun olmayı bilen bir insan. Bir ekmek getirsek dahi onlar için epey şey söz ediyor. Kendi kendilerine yetmeyi biliyorlar. Doğal yaşıyorlar, doğal besleniyorlar, üretiyorlar. Allah uzun ömürler versin.”
Mezradaki 3 odalı kerpiçten meskenlerinde kent hayatından uzak olan Acar çifti, sabahın birinci ışıklarıyla uyanarak odunlarını kırıyor, sobalarını yakıp çaylarını demliyor.
HAYVANLARI İLE GEÇİNİYORLAR
Yetiştirdikleri büyükbaş ve küçükbaş hayvanlardan elde ettikleri süt, tereyağı, peynir ve yumurtayı satarak geçimlerini sağlayan Acar çifti, erzak almak üzere mecburî gereksinimleri haricinde mezradan ayrılmıyor.
Telefon, bilgisayar üzere teknolojik aletleri de kullanmayan Acar çifti, oğullarının 3 yıl evvel konutlarına kurduğu güneş gücü paneliyle de gereksinimleri olan elektriği üretiyor.
“3 YAŞINDAN BERİ BURADAYIM”
Üç çocuk babası ve 6 torun sahibi Mehmet Acar, çabucak hemen 3 yaşındayken ailesinin mezraya göç ettiğini, anne ve babalarının vefatından daha sonra kardeşlerinin ilçeye taşındıklarını söylemiş oldu.
Büyüdüğü topraklardan vazgeçemediğini lisana getiren Acar, “Ömrümüz burada geçti. Üç yaşından beri buradayım. aslına bakarsan küçük yaşta geldik buraya. Canım sıkılsa ne yapacağız? Baba vatanı. Nereye gideyim? Burada geçimimizi sağlıyoruz. 55 yıldır evliyiz. Eşimle birlikte burada hayatı paylaşıyoruz. Burada geçiniyoruz, burada duruyoruz, öbür yere gittiğimiz yok. Yeterli, berbat burada geçiniyoruz memnunuz.” dedi.
Mezrada yaşamanın hoşlukları kadar güçlü yanlarının da bulunduğunu, hayvancılık yaparak geçindiklerini anlatan Acar, şunları kaydetti:
“72 yıldır buradayım. Hayvancılıkla uğraşıyorum, öteki bir işim yok. Hayvanlarımı güdüyorum, yemlerini veriyorum. Bilhassa kış ayında yol ve ekmek bakımından zahmet yaşıyoruz. kimi vakit gidip getiremiyoruz. Elektrik derdi yaşıyorduk. Üç yıl evvel güneş paneli taktırdık. Ondan evvel lüks lambası kullanıyorduk. Lüks lambasıyla yönetim ettik. daha sonra jeneratör aldık ondan daha sonra da güneş panelini kurdurduk.”
“EŞİMİ SEVMESEM, ASLA BURADA YAŞAMAZDIM”
Fatma Acar ise 55 yılı aşkın birebir yastığa baş koyduğu hayat arkadaşını hayli sevdiğini, hayatını eşi ve çocuklarına adadığını belirtti.
Olağan bir insanın tek başına yapamayacağı işleri ilerleyen yaşına karşın yapabildiğini söz eden Acar, mezradaki ömürlerini şu biçimde anlattı:
“Eşimi sevmeseydim asla burada yaşamazdım, 3 çocuk büyütemezdim. Evlendiğimizde annem, ‘eşinle memnun ol, geçimini sağla’ dedi. Biz atalarımızdan bu biçimde gördük. Ben eşimi fazlaca seviyorum. Günlerim peynir yapmak, yayık dövmek, ahıra gitmek, tavukları beslemekle geçiyor. Bu saatten daha sonra ne yapayım? Ben evladıma dahi ‘bana para ver’ diyemem zira alışmadım. ömrümden epey mutluyum.”
“KENDİ KENDİLERİNE YETMEYİ BİLİYORLAR”
“Buraya geldiğimizde ziyaret ederiz, adeta Robinson Crusoe hayatı yaşıyorlar. Mehmet amca hayli küçük şeylerle memnun olmayı bilen bir insan. Bir ekmek getirsek dahi onlar için epey şey söz ediyor. Kendi kendilerine yetmeyi biliyorlar. Doğal yaşıyorlar, doğal besleniyorlar, üretiyorlar. Allah uzun ömürler versin.”