Evcil öküzün en eski ataları İndus Vadisi'nde ve Mezopotamya'daki Bereketli Hilal'de keşfedildi: bunlar yaklaşık 10 bin yıl öncesine dayanan yaban öküzlerinin (Bos primigenius) kalıntılarıdır. “Nature” dergisinde yayınlanan ve Trinity College Dublin ile Kopenhag Üniversitesi tarafından yürütülen araştırma, uzun süredir evrim ve büyük canlıların yok oluşuyla ilgilenen Pisa Üniversitesi Yer Bilimleri Bölümü'nden paleontolog Luca Pandolfi'yi içeriyordu. kıta memelileri de iklim değişikliğiyle bağlantılıdır.
Evcilleştirilmiş yaban öküzleri vahşi olanlara oldukça benzeyen hayvanlardı, ancak biraz daha küçüktüler, özellikle de daha az gelişmiş boynuzları daha fazla uysallığa işaret ediyordu. Aslında Julius Caesar, “De Bello Gallico”da (6-28) yabani yaban öküzlerini filden biraz daha küçük, hızlı ve özellikle saldırgan bir doğaya sahip bir hayvan olarak tanımlıyor. Fosil kalıntılarından, yaban öküzlerinin boyu 2 metrenin biraz altına ulaşabildiği, 1000 kg ağırlığa ulaşabildiği ve bir metreden daha uzun boynuzlara sahip olduğu ortaya çıkıyor. Varlıkları, yaklaşık 650 bin yıl öncesinden başlayarak Avrasya ve Kuzey Afrika faunalarına hakim oldu ve ardından yaklaşık 11 bin yıl önce Pleistosen'in sonundan modern çağdaki yok oluşuna kadar keskin bir düşüş yaşadı. Bilinen son örnek 1627'de Polonya'da düşürüldü.
Luca Pandolfi, “Nature” dergisindeki çalışmanın “İtalya ve Kuzey Afrika da dahil olmak üzere Avrasya'nın çeşitli bölgelerinde bulunan fosil kalıntıları aracılığıyla bu türün evrimsel ve genetik tarihini anlamak için ilk kez analiz edildiğini” açıklıyor.
Tam iskeletler ve iyi korunmuş kafatasları içeren buluntulardan antik DNA örnekleri çıkarıldı. Bu nedenle analizleri, iklim değişikliğine ve insanlarla etkileşime farklı tepki veren dört farklı ata popülasyonunun tanımlanmasını mümkün kıldı. Özellikle Avrupa yaban öküzleri, yaklaşık 20.000 yıl önceki son buzul çağında hem popülasyonda hem de genetik çeşitlilikte büyük bir düşüş yaşadı. Sıcaklıklardaki düşüş aslında yaşam alanlarını azalttı ve onları daha sonra tüm Avrupa'da yeniden kolonileşecekleri İtalyan ve İber Yarımadalarına doğru itti.
“2 buçuk milyon yıl öncesinden günümüze kadar uzanan Kuvaterner döneminde, yaban öküzü geçmişin ekosistemlerinin baş kahramanıydı; bu dönemi karakterize eden iklimsel değişimlere bağlı olarak yaşam alanlarını daraltıp genişletiyordu. Pandolfi şu sonuca varıyor: Bu görkemli hayvanların kemikleri, paleontologlara, yok olmasına bizim de katkıda bulunduğumuz bir türün başarısının, adaptasyonunun ve düşüşünün öyküsünü anlatıyor ve yaşayan organizmaları gezegenimizin iklimine bağlayan ilişkilerin karmaşıklığını ve kırılganlığını ortaya koyuyor.” .
(Paolo Martini'nin yazdığı)
Evcilleştirilmiş yaban öküzleri vahşi olanlara oldukça benzeyen hayvanlardı, ancak biraz daha küçüktüler, özellikle de daha az gelişmiş boynuzları daha fazla uysallığa işaret ediyordu. Aslında Julius Caesar, “De Bello Gallico”da (6-28) yabani yaban öküzlerini filden biraz daha küçük, hızlı ve özellikle saldırgan bir doğaya sahip bir hayvan olarak tanımlıyor. Fosil kalıntılarından, yaban öküzlerinin boyu 2 metrenin biraz altına ulaşabildiği, 1000 kg ağırlığa ulaşabildiği ve bir metreden daha uzun boynuzlara sahip olduğu ortaya çıkıyor. Varlıkları, yaklaşık 650 bin yıl öncesinden başlayarak Avrasya ve Kuzey Afrika faunalarına hakim oldu ve ardından yaklaşık 11 bin yıl önce Pleistosen'in sonundan modern çağdaki yok oluşuna kadar keskin bir düşüş yaşadı. Bilinen son örnek 1627'de Polonya'da düşürüldü.
Luca Pandolfi, “Nature” dergisindeki çalışmanın “İtalya ve Kuzey Afrika da dahil olmak üzere Avrasya'nın çeşitli bölgelerinde bulunan fosil kalıntıları aracılığıyla bu türün evrimsel ve genetik tarihini anlamak için ilk kez analiz edildiğini” açıklıyor.
Tam iskeletler ve iyi korunmuş kafatasları içeren buluntulardan antik DNA örnekleri çıkarıldı. Bu nedenle analizleri, iklim değişikliğine ve insanlarla etkileşime farklı tepki veren dört farklı ata popülasyonunun tanımlanmasını mümkün kıldı. Özellikle Avrupa yaban öküzleri, yaklaşık 20.000 yıl önceki son buzul çağında hem popülasyonda hem de genetik çeşitlilikte büyük bir düşüş yaşadı. Sıcaklıklardaki düşüş aslında yaşam alanlarını azalttı ve onları daha sonra tüm Avrupa'da yeniden kolonileşecekleri İtalyan ve İber Yarımadalarına doğru itti.
“2 buçuk milyon yıl öncesinden günümüze kadar uzanan Kuvaterner döneminde, yaban öküzü geçmişin ekosistemlerinin baş kahramanıydı; bu dönemi karakterize eden iklimsel değişimlere bağlı olarak yaşam alanlarını daraltıp genişletiyordu. Pandolfi şu sonuca varıyor: Bu görkemli hayvanların kemikleri, paleontologlara, yok olmasına bizim de katkıda bulunduğumuz bir türün başarısının, adaptasyonunun ve düşüşünün öyküsünü anlatıyor ve yaşayan organizmaları gezegenimizin iklimine bağlayan ilişkilerin karmaşıklığını ve kırılganlığını ortaya koyuyor.” .
(Paolo Martini'nin yazdığı)