Önümüzdeki Cuma Spazio Field, Silvia Mattioli'nin sanatsal projesi Kadınlar din savaşı'nı halka sunmak için Roma'daki Palazzo Brancaccio'nun ana katının kapılarını açıyor. Küratörlüğünü Marco Dionisi Carducci'nin üstlendiği, 19 Nisan – 6 Eylül 2024 tarihleri arasında halka açık sergi, savaş ve din arasındaki kadın hayal gücü üzerine performans ve vücut sanatı üzerine yapılan bir çalışma-laboratuvarın ürünü. Bunlar mutlak tarihsel hakimiyetin temalarıdır, ancak kadınları her zaman ikinci plana itmiştir. Silvia Mattioli, fotografik tablolar, enstalasyonlar, görsel-işitsel performanslar aracılığıyla rafine ve bilinçli anlatımını anlatıyor. Özgür ve olgun bir sanatsal eklektizm.
Görsel sanatçı, video yapımcısı, yönetmen, oyun yazarı Silvia Mattioli, Alberto Guerri'nin fotoğraf çekimleri önünde kasıtlı olarak kalıpları kırıyor, iktidar mantığının kadınlar için seçtiği kuralları alt üst ediyor. Fahişe hafızasının canlı tablosunun yeniden canlandırılması olan setlerinde, kadın bedenleri sahneyi dolduruyor, onların varlığını (ve direnişini), tarihlerini, kimliklerini, maneviyatlarını yeniden doğruluyor. Kadın bedeninin (Fransızca jouer'de oyunculuk anlamına gelir) devreye girdiği kılık değiştirmeler, yeniden ziyaretler, değişiklikler, izleyiciye erkek evrenselliğine kıyasla farklı bir yorum sunuyor.
“Sanatçı, halka alternatif ve karşıt eğilimlere yönelik bir okuma sunabilen, aynı zamanda savaşın ve başta kadınlara yönelik olmak üzere her türlü şiddetin açıkça kınanmasını sağlayan, imgelere dayalı klasik bir anlatı yoluyla aşılması güç kültürel ve sosyal ifade kurallarını yeniden benimsiyor.” , küratör Marco Dionisi Carducci'nin notunu açıklıyor. Kadın din savaşında, kavramsal sanatçı “oyuncusu ve yazarı olduğu bir dizi imgeyi kullanır. Hikayeleri fahişe hafızasının canlı tablolarıdır. On dokuzuncu yüzyılda modern sanatın doğuşuna işaret eden, sesi ve hareketi olmayan canlı resimler. Tiyatro Tasvir edilen kadınlar, ham ve etkileyici anlatımda, oyunun mirası olan tabloda ortaya çıkıyor, kadın evrenini oyuna ve ifade özgürlüğüne bağlayan karmaşık bağa simgesel bir gönderme. Kadın, tarihsel olarak olumsuz bağlamlarda var olur, direnir ve insanlığını serbest bırakır mı?
“Yazar, Caravaggio ekolünün ressamı Artemisia Gentileschi'nin fırça darbelerinin yanı sıra, senaryolarıyla kadınlara ilk kez ruh veren Antonio Pietrangeli'nin sinematik kadın portrelerinin mirasçısıdır. Işık bile gelenekle olan bağı esirgemez. Etkileyici bir araç olarak ışık, sahnenin duygusallığına eşlik eden ve onu güçlendiren, anlatısal sunumuna rehberlik eden bir tondur. Mor Kalp panelinde ışık ve perdelik bizi Caravaggio geleneğine yönlendirirken, kromatik yön neredeyse bilinçsizce Rönesans anısını kucaklamaktadır. Kökleri Masaccio'nun eserlerinde olan bir şey”, diye altını çiziyor Marco Dionisi Carducci.
Alberto Guerri'nin çekimleriyle ölümsüzleştirilen sahnelerde, “kapsanan temalar ile -küratör şöyle devam ediyor- çoğu zaman oyuncaklar olan nesneler arasındaki karşıtlık açıkça ortaya çıkıyor. Bunlar, tarih sahnesine çıkma yeteneği olmadan tarih sahnesine çıkan kadınların zararsız silahlarıdır. kötü. Oyun, etimolojik kökeninin aksine, provokasyonun sözcüsüdür. Olayların gidişatını değiştirme hırsı yoktur, Fransızca'da jouer (İngilizce'de play) anlamına gelen insanları düşündürür. biblolar savaşı ve dini yeniden yorumluyor, “biraz La Smorfia üçlüsünün kırk yıl önce yaptığı gibi. La Navità ('Duyuru! Müjde!'), Troisi, Decaro ve Arena televizyonlarına verilen teatral skeçte, oyuncaklarla oynayarak kutsalın yeniden yorumlanmasını sahneliyorlar; ciddi, devrim niteliğinde bir oyun bu, kutsala saygısızlık suçlamasına yol açacak. devlet dini. Medusa ve Athena gibi mitin yeniden yorumlanması; evet, rahatsız edici) Michelangiolesk karakterde Kırmızı Pietà. Yazar, daha önce tanımlanmış olan 'gerçeküstü feminizm' ile klasik ikonografiyi kirletiyor ve kadın imajını fiziksellik ve zeka yoluyla düşünceli bir şekilde yeniden inşa ediyor.
19 Nisan – 6 Eylül 2024 tarihleri arasında Palazzo Brancaccio'nun Spazio Alanında (via Merulana 248 – Roma) sergiye randevu ile giriş ücretsizdir. Bilgi için [email protected] adresine yazın.
Görsel sanatçı, video yapımcısı, yönetmen, oyun yazarı Silvia Mattioli, Alberto Guerri'nin fotoğraf çekimleri önünde kasıtlı olarak kalıpları kırıyor, iktidar mantığının kadınlar için seçtiği kuralları alt üst ediyor. Fahişe hafızasının canlı tablosunun yeniden canlandırılması olan setlerinde, kadın bedenleri sahneyi dolduruyor, onların varlığını (ve direnişini), tarihlerini, kimliklerini, maneviyatlarını yeniden doğruluyor. Kadın bedeninin (Fransızca jouer'de oyunculuk anlamına gelir) devreye girdiği kılık değiştirmeler, yeniden ziyaretler, değişiklikler, izleyiciye erkek evrenselliğine kıyasla farklı bir yorum sunuyor.
“Sanatçı, halka alternatif ve karşıt eğilimlere yönelik bir okuma sunabilen, aynı zamanda savaşın ve başta kadınlara yönelik olmak üzere her türlü şiddetin açıkça kınanmasını sağlayan, imgelere dayalı klasik bir anlatı yoluyla aşılması güç kültürel ve sosyal ifade kurallarını yeniden benimsiyor.” , küratör Marco Dionisi Carducci'nin notunu açıklıyor. Kadın din savaşında, kavramsal sanatçı “oyuncusu ve yazarı olduğu bir dizi imgeyi kullanır. Hikayeleri fahişe hafızasının canlı tablolarıdır. On dokuzuncu yüzyılda modern sanatın doğuşuna işaret eden, sesi ve hareketi olmayan canlı resimler. Tiyatro Tasvir edilen kadınlar, ham ve etkileyici anlatımda, oyunun mirası olan tabloda ortaya çıkıyor, kadın evrenini oyuna ve ifade özgürlüğüne bağlayan karmaşık bağa simgesel bir gönderme. Kadın, tarihsel olarak olumsuz bağlamlarda var olur, direnir ve insanlığını serbest bırakır mı?
“Yazar, Caravaggio ekolünün ressamı Artemisia Gentileschi'nin fırça darbelerinin yanı sıra, senaryolarıyla kadınlara ilk kez ruh veren Antonio Pietrangeli'nin sinematik kadın portrelerinin mirasçısıdır. Işık bile gelenekle olan bağı esirgemez. Etkileyici bir araç olarak ışık, sahnenin duygusallığına eşlik eden ve onu güçlendiren, anlatısal sunumuna rehberlik eden bir tondur. Mor Kalp panelinde ışık ve perdelik bizi Caravaggio geleneğine yönlendirirken, kromatik yön neredeyse bilinçsizce Rönesans anısını kucaklamaktadır. Kökleri Masaccio'nun eserlerinde olan bir şey”, diye altını çiziyor Marco Dionisi Carducci.
Alberto Guerri'nin çekimleriyle ölümsüzleştirilen sahnelerde, “kapsanan temalar ile -küratör şöyle devam ediyor- çoğu zaman oyuncaklar olan nesneler arasındaki karşıtlık açıkça ortaya çıkıyor. Bunlar, tarih sahnesine çıkma yeteneği olmadan tarih sahnesine çıkan kadınların zararsız silahlarıdır. kötü. Oyun, etimolojik kökeninin aksine, provokasyonun sözcüsüdür. Olayların gidişatını değiştirme hırsı yoktur, Fransızca'da jouer (İngilizce'de play) anlamına gelen insanları düşündürür. biblolar savaşı ve dini yeniden yorumluyor, “biraz La Smorfia üçlüsünün kırk yıl önce yaptığı gibi. La Navità ('Duyuru! Müjde!'), Troisi, Decaro ve Arena televizyonlarına verilen teatral skeçte, oyuncaklarla oynayarak kutsalın yeniden yorumlanmasını sahneliyorlar; ciddi, devrim niteliğinde bir oyun bu, kutsala saygısızlık suçlamasına yol açacak. devlet dini. Medusa ve Athena gibi mitin yeniden yorumlanması; evet, rahatsız edici) Michelangiolesk karakterde Kırmızı Pietà. Yazar, daha önce tanımlanmış olan 'gerçeküstü feminizm' ile klasik ikonografiyi kirletiyor ve kadın imajını fiziksellik ve zeka yoluyla düşünceli bir şekilde yeniden inşa ediyor.
19 Nisan – 6 Eylül 2024 tarihleri arasında Palazzo Brancaccio'nun Spazio Alanında (via Merulana 248 – Roma) sergiye randevu ile giriş ücretsizdir. Bilgi için [email protected] adresine yazın.