Kur’an-ı Kerim, tüm vakte ve tüm insanlığa hitap eden kozmik bir kitaptır. Dinini hakkıyla yaşamak isteyen bir Mü’min, Kur’an-ı Kerim’i kendisine kılavuz edinmeli, Kur’an’ı hakkıyla öğrenmeli ve manasıyla birlikte okumalıdır. Manası bilinmeden okunan her şey eksik kalır…
Yasin müddeti İslâm toplumlarında önemli bir yere sahiptir. “Kur’an’ın kalbi” olarak nitelenen “Ya Sin” müddetinin okunmasında büyük faziletler ve yararlar bulunmaktadır.
Peygamber Efendimiz (s.a.v) şu biçimde buyurmaktadır: “Her şeyin bir kalbi vardır. Kur’ân’ın kalbi de Yâsin’dir. Kim Yâsin’i okursa, Allah onun okumasına, Kur’ân’ı on kez okumuş üzere sevap müellif.” (Tirmizî)
Kur’an’ı Kerim’in kalbi olan cenazelerde, hastalıklarda, imtihanlarda, her türlü gereksinimde okunan Yasin mühletinin okunuşunu, türkçe manasını ve faziletlerini sizin için araştırdık…
Yasin Müddeti okumanın faziletleri
Yasin-i şerif mühletini okumanın, dinlemenin fazileti hakkında peygamberimizin biroldukca hadisi vardır. Kimileri şöyledir:
“Yasin,Kur’an’ın kalbidir.Muhakkak o,bütün sıkıntılara devadır.”
“Geceleri Yasin’i okumak,sanki Kur’an-ı yedi sefer hatmetmek üzeredir.”
“Yasin ne niyet için okunursa,o şey meydana gelir”
buyurmuşlardır.
“Allah Teala’nın isteği için geceleyin Yasin’i okuyan kimse affolunur.”
“Sure-i Yasin’i ölmek üzere olan kimsenin üzerine okuyun.”
“Sure-i Yasin mevti yaklaşan hastanın yanında okunursa Allah Teala onun can vermesini hafifçeletir.”
“Her hangi biri ölmek üzere bulunan kimsenin baş ucunda Sure-i Yasin okunursa Allah Teala ona(ruhunu teslim etmesinde ) kolaylık verir.”
Peygamberimiz buyurdu:
“Üzerine Sure-i Yasin okunan mevtanın azabı hafifçeler.”
“Her kim her Cuma günü annesinin,babasının yahut bunlardan birinin kabrini ziyaret eder de baş ucunda Sure-i Yasin okursa okuduğu her harfi adedince onlar mağfiret edilir.”
Yasin Müddetinin Türkçe Anlamı
Mekke periyodunda nâzil olmuştur. İsmini birinci âyetinden almıştır.83 âyettir. Yalnız 45. âyeti Medine periyodunda inmiştir.
Rahmân ve Rahîm Allah’ın adıyla
1. Yâ, Sîn.
2. Hikmet dolu Kur’an’a yemin ederim ki,
3. (Resûlüm!) Hiç elbet sen, gönderilmiş (peygamber)lerdensin.
4. Dosdoğru bir yol üzerindesin.
5-6. (Bu Kur’an,) yegâne galip/yüce ve merhametli olan (Allah tarafın)dan, babaları (tevhid ile) uyarılmayan,[2] bu yüzden kendileri de gaflet ortasında kalan bir kavmi uyarman içindir.
7. Andolsun ki onların (inkârlarından ötürü) birçoklarının üzerine (azap hakkındaki) o kelam gerçekleşti. Artık onlar iman etmezler.
8. Biz, onların (şirk ve küfürde direnmelerinden ötürü) boyunlarına o denli bukağılar/demir halkalar geçirdik ki bunlar çenelerine kadar (dayanmış)tır; onun için başları (ve burunları) dikleşmiştir.
9. Onların hem önlerine bir set hem gerilerine bir set çektik, birebir vakitte onları kuşatıp sardık. Artık onlar (hakikati) goremezler.
10. Onları (azaba karşı) uyarsan da, uyarmasan da birdir; iman etmezler.
11. Sen lakin, zikre (Kur’an’a) uyan ve görmediği (biçimde) Rahmân (olan Allah)’dan korkan kimseyi uyarabilirsin. İşte sen, onu mağfiret ve hoş bir mükâfatla müjdele!
12
13. Onlara, bir vakit içinder elçilerin geldiği o şehir[3] halkını misal getir:
14. bu biçimde, kendilerine iki elçi gönderdik de onları yalanladılar. Biz de bir üçüncü (elçi) ile (o elçileri) destekledik. (Onlar) da dediler ki: “Gerçekten biz, size gönderilmiş elçileriz.”
15. (O kentliler
“Siz de bizim üzere bir beşerden diğeri değilsiniz. Hem Rahmân hiç bir şey indirmemiştir. Siz, yalnızca palavra söylüyorsunuz.” dediler.
16-17. (Elçiler) dediler ki: “Rabbimiz biliyor ki gerçekten biz, size gönderilmiş elçileriz. Üzerimizdeki (vazife), açıkça bildirimden oburu değildir.”
18. (O kentliler “Doğrusu biz, sizin yüzünüzden uğursuzluğa uğradık (kıtlık geldi). Şayet (bu davetten) vazgeçmezseniz, kesinlikle sizi taşlayarak öldürürüz (recmederiz) ve (bu biçimdelikle) bizden size acıklı bir azap dokunur.” dediler.
19. (Onlar da “Uğursuzluğunuz kendi birlikteinizde(ki küfürden)dir. Size öğüt verilince mi (uğursuzluğa uğruyorsunuz)? Hayır! Siz (isyanda) haddi aşan bir kavimsiniz.” dediler.
20-21-22-23-24-25. O kentin öbür ucundan (bunların geldiğini duyan imanlı) bir adam[4] koşarak geldi ve dedi ki: “Ey kavmim! Gönderilmiş (bu elçi)lere uyun. Sizden hiç bir fiyat istemeyen (bu) kimselere uyun. Onlar gerçek yola erişmişlerdir. Ben, neden beni yaratana kulluk etmeyeyim? halbuki lakin O’na döndürüleceksiniz. Ben, O’ndan öbür ilâhlar edinir miyim? Şayet hayli esirgeyen (Allah) bana bir ziyan vermek dilerse, onların (o putların) şefaati bana hiç bir yarar vermez ve beni kurtaramazlar. Elbet (bu biçimde yaparsam bu biçimde) ben, apaçık bir şaşkınlık ve ziyan ortasında olurum.[5] (Ey elçiler!) Ben sizin Rabbinize iman ettim, beni duyun (ve şâhit olun).”[6]
26-27. (Şehirliler tarafınca taşlanılan o kimseye vefatı sırasında “Gir cennete.” denildi. (O da “Keşke kavmim, Rabbimin beni bağışladığı(nı) ve beni ikram edilenlerden kıldığını bilseydi (bu durumda olağan olarak iman ederlerdi)!” dedi.[7]
28. O(nun şehit edilmesi)nden daha sonra, kavminin üzerine (helaki için) gökten bir ordu indirmedik, indirecek de değildik.
29. (Onların helaki Cebrail’e ait) bir çığlıktan oburu olmadı, çabucak sönü(p gidi)verdiler.
30. Ne yazık şu kullara! Kendilerine bir peygamber gelmeye görsün, onunla kesinlikle alay ederlerdi.
31. Görmediler mi, onlardan evvel birçok kuşakları helak ettik. Artık bunlar tekrar kendilerine dönmezler?
32. (Onların) hepsi de, toplanıp huzurumuza getirileceklerdir.
33. Meyyit toprak, onlar için bir ibret (kudretimize bir delil)dir. Biz onu dirilttik, ondan taneler çıkardık; işte ondan yemektedirler.
34-35
36. Yerin bitirdiği her şeyden, (insanların) kendilerinden ve daha bilemeyecekleri birçok şeylerden çift çift yaratan (Allah’)ın şânı pek büyüktür.
37. Gece de onlar için bir ibret (ve kudretimize bir delil)dir. Biz ondan gündüzü sıyırıp çıkarırız. Bir de (bakarsın ki) onlar karanlığa girmişlerdir.
38. Güneş de (bir kanıttır ki) kendi karargâhında (mihveri etrafında muntazam olarak) cereyan etmekte (dönerek gitmekte)dir. Bu mutlak galip, hakkıyla bilen (Allah’)ın takdiridir. [bk. 7/54; 13/2]
39. Aya gelince; biz ona (dünyanın etrafında günlük evresi ve seyri için) birtakım menziller[8] tayin ettik ki (her aylık devrinin) sonunda o, (kurumuş) eski hurma salkımının eğri çöpüne döner (son ve birinci hilâl formunu alır).
40. Ne güneş aya erişir (geceyi önler) ne de gece gündüzü geçer (zamansız gelir). (Güneş, ay, dünya ve yıldızların) hepsi de bir felekte (bir yörüngede) yüzmektedirler.
41. Onların (doğup çoğalarak) jenerasyonlarını de (Nuh’a ait) o dopdolu gemide taşımamız, onlar için bir ibret (delil)dir.
42. bir daha onlar için bunun üzere binecekleri (nice) şeyler yarattık.
43. Şayet dilesek, onları (denizde batırıp) boğarız. Bu takdirde kendilerinin feryadını duyacak (kurtarıcı) bulunmaz, (onlar) kurtarılmazlar da.
44. Tarafımızdan bir rahmet ve bir vakte kadar yaşatma olmadıkça (hayatta kalamazlar).
45. Onlara: “Önünüzdeki (dünya)[9] ve gerinizdeki (âhiret azabı)ndan sakının, tahminen acın(ıp esirgen)irsiniz.” denildiği vakit (yüz çevirirler).
46. Kendilerine Rablerinin âyetlerinden rastgele bir âyet (ve mucize) gelmeye görsün, kesinlikle ondan yüz çevirmişlerdi.
47. Onlara: “Allah’ın size rızık olarak verdiği şeylerden (Allah isteği için fakirlere) harcayın.” denildiği vakit küfre sapanlar, inananlara: “Allah’ın dilediği takdirde yedireceği kimseye biz mi yedirecekmişiz? Siz fakat apaçık bir sapıklık üzeresiniz.” dediler.
48. “(Haydi!) şayet gerçek (söyleyen)lerden iseniz bu tehdit (ettiğiniz gün) ne vakit?” derler.
49. Onlar fakat, çekişip dururlarken kendilerini yakalayacak bir tek fecî sesi (ilk Sûr’a üfürülüşü)[10] beklerler.
50. (bu biçimde) artık bir vasiyette bulunamazlar, ailelerine de dönemezler.
51. (Nihayet dirilmek için ikinci defa) Sûr’a üfürülmüştür. Bir de (bakarsın ki) onlar, kabirlerden (kalkarak) Rablerine koşup masraflar.
52. Derler ki: “Vay başımıza gelene! Uyuduğumuz yerden bizi kim uyandırıp kaldırdı? (Demek ki) bu, Rahmân’ın vaadettiği şeydir. (Meğer) gönderilen (peygamber)ler yanlışsız söylemiş!” [bk. 2/166-167; 7/53]
53. (İsrafil tarafınca Sûr’a üfürülüş) yalnız fecî bir sesten öbür bir şey değildir. Bunun üzerine onların hepsi (derhal) huzurumuza getirilirler.
54. Artık o gün (âhirette), kimse, hiç bir biçimde haksızlığa uğratılmaz. Siz de fakat yapmış olduklarınızın karşılığını alırsınız.
55. Doğrusu cennet ehli o gün, hoş bir meşguliyet (nimet ve saadet) ortasında zevklenmektedirler.
56. Onlar ve eşleri, gölgelerde koltuklara (kurulup) yaslanmışlardır.
57. Onlar için, orada taze meyve(ler) ve istedikleri her şey vardır.
58. Çok merhametli olan Rabbin katından (onlara) söylenen kelam “selâm”dır. [krş. 10/10; 33/44]
59-60-61. Ey günahkârlar! Bugün (bir tarafa) ayrılın! Ey Âdemoğulları! Ben size: “Şeytana kulluk etmeyin/tapmayın, zira o, sizin apaçık düşmanınızdır. Bana kulluk edin, işte yanlışsız yol budur.” diye bildir(ip emret)medim mi?
(Çünkü şeytan, Allah’a teslim olmayan yahut olamayan insanları tıpkı kendisi üzere Allah’a isyan ettirir (2/34). Haramları beğenilen gösterir (7/16-17). Allah’a değil kendisine itaate (tapmaya) çağırır. Kendisine uyanlardan/tapanlardan kimi şeytanlaşır ve tâğûtlaşır, kimi kâfir ve münâfık, kimi de günahkâr olur. Zira insan Allah’ın buyruklarını geriye attığı vakit ya şeytana ya da hevâsına (arzu ve isteklerine) tapmış olur (25/43; 45/23). O’nun buyruklarını “tarihseldir, yöreseldir vs.” diyerek kıymetsiz ve geçersiz sayarsa küfre batmış olur. Şeytan, Allah’ın ikazının (6/116) bilakis olarak “çoğunluğa uymalı” diye sapmış insanların yolunu yanlışsız gösterir, haramları alkışlattırır. Şeytan ve ona tapanların biricik düşmanı ise Allah’ın buyruklarına teslim olanlardır. Öncelikli gayreti de bir daha onlarladır. (bk. 2/168-169 ve açıklaması). İşte şanlı Allah, insanları bu biçimdece uyarmaktadır.)
62-63-64. Andolsun ki o (şeytan), sizden birfazlaca jenerasyonu saptırmıştı. (Siz bunu) hiç düşünmüyor muydunuz? “İşte bu, tehdit edildiğiniz cehennemdir. Küfre/inkâra, saptığınızdan dolayı bugün girin oraya!”(denilecek). [bk. 2/168-169; 7/10-18]
65
66. Şayet dilesek, (inkârcıların) gözlerini silip yok ederdik de yolda koşuşup dökülürlerdi; artık (yolu) nasıl[11] bakılırsaceklerdi? (Fakat inkârcılara mühlet verilmektedir.)
67. bir daha dilesek, onların yüzlerini (isyankâr) oldukları yerde yakışıksız bir hale çevirip (öylece) dondururduk da artık ne ileri geçip gidebilir ne de geri dönüp gelebilirlerdi.
68. Kime uzun ömür veriyorsak, onun yaratılışını baş aşağı ediyor (ihtiyarlığa getiriyor, gücünü azaltıyor)uz. (Buna da) hâlâ akıl erdiremiyorlar mı?
69. Biz O’na (Peygamber’e) şiir öğretmedik. (Bu) ona yakışmaz da. O(nun getirdiği) bir öğüt ve apaçık bir Kur’an’dan diğeri değildir.
70. (Bu da kalbi ve ruhu) canlı olan kimseler uyarılsın ve kâfirlere/inkâr edenlere (Allah’ın azap) kelamı hak (gerçekleşmiş) olsun diyedir.
71. Bizim, kudretimizle meydana getirdiklerimiz içinden onlar için (deve, sığır, koyun cinsi) hayvanlar yarattığımızı hâlâ görmediler mi? Artık (bu biçimdece) kendileri de onlara sahip bulunmaktadırlar.
72. Onları, kendilerine boyun eğdirip buyruklarına verdik. Onlardan bir kısmını binek edinirler, bir kısmını da yiyorlar.
73. Kendileri için onlarda daha kaç yararlar ve içecek(leri süt)ler vardır. Hâlâ şükretmezler mi?
74. (Bunca nimetlere rağmen) onlar, kendilerine yardım edilir ümidiyle Allah’tan öbür (çeşitli) ilâhlar edindiler.
(bu biçimdece Allah’ı bırakıp onlara tapınıp sığındılar, onlarla övünüp büyüklük tasladılar.)
75. halbuki (o putların), onlara yardıma gücü yetmez. (Aksine) kendileri, onların (bakımı ve korunması için) hazır askerleri durumundadır.[12]
76. (Resûlüm!) Onların kelamı seni üzmesin. Elbet biz onların gizlediklerini de, açığa vurduklarını da biliriz.
77. İnsan, bizim kendisini bir nutfeden yarattığımızı görmedi mi ki artık o (küçük aklıyla bize) apaçık hasım kesildi. [krş. 16/4]
78. (O,) kendi yaratılışını unutarak bize misal getir(meye kalkış)tı: “Şu kemikleri, birebir vakitte çürümüşken, kim diriltecek?” dedi. [krş. 17/49-52; 79/10-12]
79. (Resûlüm!) De ki: “Onları birinci kez yaratan diriltecek. O, her yaratmayı bilendir.”
(Buna imanımız kesin olmakla birlikte bunun misalini tabiatta da açıkça görmekteyiz ki toprağa giren tane başak, tohum ağaç olma, rahme düşen sperm de insan olma yolundadır. İşte bu biçimdece toprağın altındaki çürümüş gözüken insan da ebedî âlemde, birinci yaratan tarafınca, yine var edilecektir.)
80. Size yeşil ağaçtan ateş çıkaran O’dur. Artık siz ondan (çakıp) ateş yakıyorsunuz (düşünebiliyor musunuz)?
(Çöl Arapları’nca bilinen Merh ve Afar denilen iki ağaç vardır ki yemyeşil suları akarken bunlardan Merh’i Afar’a çakmak taşı üzere sürtünce ateş çıkarır. bir daha kuru topraktan yeşil ağacı, yeşil ağaçtan da yanınca kızıl ateşi çıkaran O’dur. bu biçimdece aziz Allah yaktığımız ateşin oksijenden, oksijeninin de yeşil ağaçtan olduğunu altıncı asırdan haber vermiştir. beraberinde bu yeşil ağaçtan ve bitkilerden aldığımız oksijenle, besinlerden aldığımız karbonun bedenimizde yanmasıyla da güç sağlamaktayız.)
81. Gökleri ve yeri yaratan (Allah), onlar gibisini yaratmaya (âhirette diriltmeye) kâdir değil midir? olağan olarak (kâdirdir). O (her şeyi) yaratan ve bilendir. [krş. 17/99; 40/57]
82. Bir şeyi dilediği vakit, O’nun buyruğu yalnızca “ol” demektir. O da çabucak oluverir. [krş. 16/40; 54/50]
83. bu biçimde, her şeyin mülkü ve hükümranlığı kendi (kudret) elinde bulunan (Allah’)ın şânı epeyce büyüktür. Siz fakat O’na döndürüleceksiniz.
(Selim akıl sahipleri bunu düşünür ve dünyada Rabbinin buyruğuna nazaran yaşar.)
[1] Hadîs-i şerîfte bu müddetin, Kur’ân-ı Kerîm’in kalbi olduğu bildirilmiştir. Yâsîn’in gerçek manasını Allah bilir. Kimi alımlara göre, “Ey insan!” Kimi alımlara nazaran de, “Yâ seyyid” manasındadır (Münâvî, II, 513). Hadîs-i şerîfte buyurulmuştur ki: “Bir kimse Allah’ın isteğini ve âhiret yurdunu dileyerek Yâsîn mühletini okursa, mağfiret olunur. Onu ölülerinize okuyunuz.”
[2] Bu uyarılmama, aslında asırlarca peygambere ulaşamama bakımından olduğu üzere, tevhid bildirisinin yasak edilmesiyle de olabilir. Zira Arap müşrikleri tevhide karşı çıkıyorlar, Kelime-i tevhîdi söyleyenlere, müşrik/putçu nizama karşı olduğunu söylüyorlar, Allah ve Resûlü’ne bağlılığını bildirenlere azap ediyorlardı.
[3] Bu kentin Antakya, elçilerin Hz. İsa’nın havârileri, muhatapların Roma imparatorluğunun hâkimiyeti altındakiler olduğu söylenmiştir.
[4] Habîbü’n-Neccâr olduğu rivayet edilir.
[5] Bu tavsiye üzerine kavmi, “Vay, sen de mi onların dinindensin?” diyerek karşı çıktılar.
[6] İbni Cerîr et-Taberî, konuşmada “Ey elçiler!” diye elçilere hitap etmenin mâna bakımından daha açık olduğunu söylemiştir (İbni Kesîr (Sâbûnî), III, 159).
[7] Öyle ölenler vardır ki yakınları ağlayıp üzülürken o kendisine ikram edilen nimetlerle sevinir.
[8] Menziller, ayın dünyanın etrafında kendi yörüngesinde, bir ay ortasında dönerken katettiği 28 uğrak yeridir. bir daha ay, dünya ile birlikte güneşin etrafında dönerken, her biri yıldızlar topluluğundan oluşan 12 burç (25/61) kat etmektedir. Bu 10/5; 15/16; 36/38-40. âyetler astronomi ilminin anahtarını teşkil etmektedir. [bk. 55/17 ve dipnotu]
[9] Celâleyn.
[10] İbni Kesir (Sâbûni), III, 165.
[11] Celâleyn.
[12] İslâm öncesi Kâbe’de, müşrik Araplar’dan her kabilenin bir putu vardı. İslâm’ın hâkim olmasıyla bu putlar yıkıldı. Ancak asırlar daha sonra, müslüman oldukları biçimde, biroldukçalarının kalplerinde, Allah yerine sevip bağlandıkları çağdaş putlar yer aldı. [bk. 2/165]
Yasin Mühletinin Türkçe okunuşu
Kur’an-ı Kerim’i Türkçesinden değil de arapçasından okumak daha uygub ve daha faziletlidir. Her mümin Kuran-ı Kerim okumayı öğrenmelidir. Bilmeyenler için Türkçesinden okunuş hali şöyledir:
Bismillahirrahmanirrahim
Yâsîn.
Vel Kur’ân-il hakîm.
İnneke leminel mürselîn.
Alâ sırâtın müstakîm.
Tenzîlel azîzirrahîm.
Litünzira kavmen mâ ünzire âbâühüm fehüm ğâfilûn.
Lekad hakkaIkavIü alâ ekserihim fehüm lâ yü’minûn.
İnnâ ceaInâ fî a’nâkihim agIâIen fehiye ilel ezkâni fehüm mukmehûn.
Ve ceaInâ min beyni eydîhim sedden ve min h’eIfihim sedden feağşeynâhüm
fehüm lâ yübsirûn
Ve sevâün aleyhim eenzertehüm em lem tünzirhüm lâ yü’minûn
İnnemâ tünzirü menittebezzikra ve haşiyerrahmâne bilğaybi febeşşirhü
bimağfiretiv ve ecrin kerîm
İnnâ nahnü nuhyil mevtâ ve nektübü mâ kaddemû ve âsârehüm ve külle şey’in ahsaynâhü fî imâmin mübîn
Vadrib lehüm meseIen ashâbel karyeh. İz câehel mürselûn
İz erselnâ iIeyhi müsneyni fekezzebûhümâ fe azzeznâ bisâIisin fekâIû innâ iIeyküm mürselûn
Kâlû mâ entüm illâ beşerün mislünâ vemâ enzeIerrahmânü min şey’in in entüm illâ tekzibûn
Kâlû rabbünâ ya’lemü innâ iIeyküm lemürselûn
Vemâ aIeynâ illel belâgul mübîn
KâIû innâ tetayyernâ biküm Iein Iem tentehû Ie nercümenneküm veIe yemessenneküm minnâ azâbün eIîm
KâIû tâirüküm meaküm ein zûkkirtum beI entüm kavmün müsrifûn
Vecâe min aksaImedineti racüIün yes’â kâIe yâ kavmittebiuI mürseIîn
İttebiû men Iâ yeseIüküm ecran ve hüm muhtedûn
Vemâ Iiye Iâ a’büdüIIezî fetarenî ve iIeyhi türceûn
Eettehizü min dûnihî âIiheten in yüridnirrahmânü bi-durrin Iâ tuğni annî
şefâatühüm şey’en veIâ yünkizûn
İnnî izen Iefî daIâIin mübîn
İnnî âmentü birabbiküm fesmeûn
KîIedhuIiI cenneh, kâIe yâIeyte kavmî yâ’Iemûn
Bimâ gafereIî rabbî ve ceaIenî mineI mükremîn
Vemâ enzeInâ aIâ kavmihî min badihî min cündin minessemâi vemâ künnâ münziIîn
İn kânet iIIâ sayhaten vâhideten feizâhüm hâmidûn
Yâ hasreten aIeI ibâdi mâ ye’tîhim min resûIin iIIâ kânûbihî yestehziûn
EIem yerev kem ehIeknâ kabIehüm mineI kurûni ennehüm iIeyhim Iâ yerciûn
Ve in küIIün Iemmâ cemî’un Iedeynâ muhdarûn
Ve âyetün IehümüI arduI meytetü ahyeynâhâ ve ahrecnâ minhâ habben fe minhü ye’küIûn
Ve ceaInâ fîhâ cennâtin min nahîIiv ve a’nâb ve feccernâ fîha mineI uyûn
Liye’küIû min semerihî vemâ amiIethü eydîhim efeIâ yeşkürûn
SübhâneIIezî haIekaI ezvâce küIIehâ mimmâ tünbitüI ardu ve min enfüsihim ve mimmâ Iâ ya’Iemûn
Ve âyetün IehümüIIeyü nesIehu minhünnehâre fe izâhüm muzIimûn
Veşşemsü tecrî Iimüstekarrin Iehâ zâIike takdîruI azîziI aIîm
VeIkamere kaddernâhü menâziIe hattâ âdekeI urcûniI kadîm
Leşşemsû yenbegî Iehâ en tüdrikeI kamere veIeIIeyIü sâbikunnehâr ve küIIün fî feIekin yesbehûn
Ve âyetüI Iehüm ennâ hameInâ zürriyyetehüm fiI füIkiI meşhûn
Ve haIâknâ Iehüm min misIihî mâ yarkebûn
Ve in sevinç’ nugrıkhüm feIâ sarîha Iehüm veIâhüm yünkazûn
İllâ rahmeten minnâ ve metâan iIâ hîn
Ve izâ kîIe Iehümüttekû mâ beyne eydîküm vemâ haIfeküm IeaIIeküm türhamûn
Vemâ te’tîhim min âyetin min âyâti rabbihim iIIâ kânû anhâ mu’ridîn
Ve-iżâ kîle lehum enfikû mimmâ razekakumullâhu kâle-lleżîne keferû lilleżîne âmenû enut’imu men lev yeşâullâhu et’amehu in entum illâ fî dalâlin mubîn
Ve yekûIûne metâ hâzeI va’dü in küntüm sâdikîn
Mâ yenzurûne iIIâ sayhaten vâhideten te’huzühüm vehüm yehissimûn
FeIâ yestetîûne tavsıyeten veIâ iIâ ehIihim yerciûn
Ve nüfiha fîssûri feizâhüm mineI ecdâsi iIâ rabbihim yensiIûn
KâIû yâ veyIenâ men beasena min merkadina hâzâ mâ veaderrahmânü ve sadekaI mürseIûn
İn kânet iIIâ sayhaten vâhideten feizâ hüm cemî’un Iedeynâ muhdarûn
Felyevme lâ tuzlemu nefsun şey’en velâ tuczevne illâ mâ kuntum ta’melûn(e)
İnne ashâbeI cennetiI yevme fîşüğuIin fâkihûn
Hüm ve ezvâcühüm fî zıIâIin aIeI erâiki müttekiûn
Lehüm fîhâ fâkihetün ve Iehüm mâ yeddeûn
SeIâmün kavIen min rabbin rahîm
VemtâzüI yevme eyyüheI mücrimûn
EIem a’hed iIeyküm yâ benî âdeme en Iâ tâ’buduşşeytân innehû Ieküm adüvvün mübîn
Ve enî’budûnî, hâzâ sırâtun müstekîm
Ve Iekad edaIIe minküm cibiIIen kesîran efeIem tekûnû ta’kıIûn
Hâzihî cehennemüIIetî küntüm tûadûn
lsIevheI yevme bimâ küntüm tekfürûn
EIyevme nahtimü aIâ efvâhihim ve tükeIIimünâ eydîhim ve teşhedü ercüIühüm bimâ kânû yeksibûn
VeIev neşâü Ietamesnâ aIâ a’yunihim festebekus sırâta fe ennâ yübsirûn
VeIev neşâü Iemesahnâhüm aIâ mekânetihim femestetâû mudıyyev veIâ yerciûn
Ve men nüammirhü nünekkishü fiIhaIkı, efeIâ ya’kiIûn
Ve mâ aIIemnâhüşşi’ra vemâ yenbegî Ieh in hüve iIIâ zikrün ve kur’ânün mübîn
Liyünzira men kâne hayyen ve yehıkkaI kavIü aIeI kâfirîn
EveIem yerav ennâ haIaknâ Iehüm mimmâ amiIet eydîna en âmen fehüm Iehâ mâIikûn
Ve zeIIeInâhâ Iehüm feminhâ rekûbühüm ve minhâ ye’küIûn
Ve Iehüm fîhâ menâfiu ve meşâribü efeIâ yeşkürûn
Vettehazû min dûniIIâhi âIiheten IeaIIehüm yünsarûn
Lâ yestetîûne nasrahüm ve hüm Iehüm cündün muhdarûn
FeIâ yahzünke kavIühüm. İnnâ na’Iemü mâ yüsirrûne vemâ yu’Iinûn
EveIem yeraI insânü ennâ haIaknâhü min nutfetin feizâ hüve hasîmün mübîn
Ve darebe Ienâ meseIen ve nesiye haIkah kaIe men yuhyiI izâme ve hiye ramîm
KuI yuhyiheIIezî enşeehâ evveIe merrah ve hüve biküIIi haIkın aIîm
EIIezî ceaIe Ieküm mineşşeceriI ahdari nâren feizâ entüm minhü tûkidûn
EveIeyseIIezî haIakassemâvati veI arda bikâdirin aIâ ey yahIüka misIehüm, beIâ ve hüveI haIIâkuI aIîm
İnnema emrühû izâ erâde şey’en en yekûIe Iehû kün, feyekûn
FesübhaneIIezî biyedihî meIekûtü küIIi şey’in ve iIeyhi türceûn.
CryptoTrader
Günde 10 dk. ayırarak günlük 300 dolar kazanıyor!
Kitap
Öykücü, denemeci ve tiyatro muharriri Haldun Taner portresi
3. Sayfa
Erzurum’da 2 kişinin midesinden 64 kapsül uyuşturucu çıktı
Yasin müddeti İslâm toplumlarında önemli bir yere sahiptir. “Kur’an’ın kalbi” olarak nitelenen “Ya Sin” müddetinin okunmasında büyük faziletler ve yararlar bulunmaktadır.
Peygamber Efendimiz (s.a.v) şu biçimde buyurmaktadır: “Her şeyin bir kalbi vardır. Kur’ân’ın kalbi de Yâsin’dir. Kim Yâsin’i okursa, Allah onun okumasına, Kur’ân’ı on kez okumuş üzere sevap müellif.” (Tirmizî)
Kur’an’ı Kerim’in kalbi olan cenazelerde, hastalıklarda, imtihanlarda, her türlü gereksinimde okunan Yasin mühletinin okunuşunu, türkçe manasını ve faziletlerini sizin için araştırdık…
Yasin Müddeti okumanın faziletleri
Yasin-i şerif mühletini okumanın, dinlemenin fazileti hakkında peygamberimizin biroldukca hadisi vardır. Kimileri şöyledir:
“Yasin,Kur’an’ın kalbidir.Muhakkak o,bütün sıkıntılara devadır.”
“Geceleri Yasin’i okumak,sanki Kur’an-ı yedi sefer hatmetmek üzeredir.”
“Yasin ne niyet için okunursa,o şey meydana gelir”
buyurmuşlardır.
“Allah Teala’nın isteği için geceleyin Yasin’i okuyan kimse affolunur.”
“Sure-i Yasin’i ölmek üzere olan kimsenin üzerine okuyun.”
“Sure-i Yasin mevti yaklaşan hastanın yanında okunursa Allah Teala onun can vermesini hafifçeletir.”
“Her hangi biri ölmek üzere bulunan kimsenin baş ucunda Sure-i Yasin okunursa Allah Teala ona(ruhunu teslim etmesinde ) kolaylık verir.”
Peygamberimiz buyurdu:
“Üzerine Sure-i Yasin okunan mevtanın azabı hafifçeler.”
“Her kim her Cuma günü annesinin,babasının yahut bunlardan birinin kabrini ziyaret eder de baş ucunda Sure-i Yasin okursa okuduğu her harfi adedince onlar mağfiret edilir.”
Yasin Müddetinin Türkçe Anlamı
Mekke periyodunda nâzil olmuştur. İsmini birinci âyetinden almıştır.83 âyettir. Yalnız 45. âyeti Medine periyodunda inmiştir.
Rahmân ve Rahîm Allah’ın adıyla
1. Yâ, Sîn.
2. Hikmet dolu Kur’an’a yemin ederim ki,
3. (Resûlüm!) Hiç elbet sen, gönderilmiş (peygamber)lerdensin.
4. Dosdoğru bir yol üzerindesin.
5-6. (Bu Kur’an,) yegâne galip/yüce ve merhametli olan (Allah tarafın)dan, babaları (tevhid ile) uyarılmayan,[2] bu yüzden kendileri de gaflet ortasında kalan bir kavmi uyarman içindir.
7. Andolsun ki onların (inkârlarından ötürü) birçoklarının üzerine (azap hakkındaki) o kelam gerçekleşti. Artık onlar iman etmezler.
8. Biz, onların (şirk ve küfürde direnmelerinden ötürü) boyunlarına o denli bukağılar/demir halkalar geçirdik ki bunlar çenelerine kadar (dayanmış)tır; onun için başları (ve burunları) dikleşmiştir.
9. Onların hem önlerine bir set hem gerilerine bir set çektik, birebir vakitte onları kuşatıp sardık. Artık onlar (hakikati) goremezler.
10. Onları (azaba karşı) uyarsan da, uyarmasan da birdir; iman etmezler.
11. Sen lakin, zikre (Kur’an’a) uyan ve görmediği (biçimde) Rahmân (olan Allah)’dan korkan kimseyi uyarabilirsin. İşte sen, onu mağfiret ve hoş bir mükâfatla müjdele!
12
13. Onlara, bir vakit içinder elçilerin geldiği o şehir[3] halkını misal getir:
14. bu biçimde, kendilerine iki elçi gönderdik de onları yalanladılar. Biz de bir üçüncü (elçi) ile (o elçileri) destekledik. (Onlar) da dediler ki: “Gerçekten biz, size gönderilmiş elçileriz.”
15. (O kentliler
“Siz de bizim üzere bir beşerden diğeri değilsiniz. Hem Rahmân hiç bir şey indirmemiştir. Siz, yalnızca palavra söylüyorsunuz.” dediler.16-17. (Elçiler) dediler ki: “Rabbimiz biliyor ki gerçekten biz, size gönderilmiş elçileriz. Üzerimizdeki (vazife), açıkça bildirimden oburu değildir.”
18. (O kentliler
“Doğrusu biz, sizin yüzünüzden uğursuzluğa uğradık (kıtlık geldi). Şayet (bu davetten) vazgeçmezseniz, kesinlikle sizi taşlayarak öldürürüz (recmederiz) ve (bu biçimdelikle) bizden size acıklı bir azap dokunur.” dediler.19. (Onlar da
“Uğursuzluğunuz kendi birlikteinizde(ki küfürden)dir. Size öğüt verilince mi (uğursuzluğa uğruyorsunuz)? Hayır! Siz (isyanda) haddi aşan bir kavimsiniz.” dediler.20-21-22-23-24-25. O kentin öbür ucundan (bunların geldiğini duyan imanlı) bir adam[4] koşarak geldi ve dedi ki: “Ey kavmim! Gönderilmiş (bu elçi)lere uyun. Sizden hiç bir fiyat istemeyen (bu) kimselere uyun. Onlar gerçek yola erişmişlerdir. Ben, neden beni yaratana kulluk etmeyeyim? halbuki lakin O’na döndürüleceksiniz. Ben, O’ndan öbür ilâhlar edinir miyim? Şayet hayli esirgeyen (Allah) bana bir ziyan vermek dilerse, onların (o putların) şefaati bana hiç bir yarar vermez ve beni kurtaramazlar. Elbet (bu biçimde yaparsam bu biçimde) ben, apaçık bir şaşkınlık ve ziyan ortasında olurum.[5] (Ey elçiler!) Ben sizin Rabbinize iman ettim, beni duyun (ve şâhit olun).”[6]
26-27. (Şehirliler tarafınca taşlanılan o kimseye vefatı sırasında
“Gir cennete.” denildi. (O da “Keşke kavmim, Rabbimin beni bağışladığı(nı) ve beni ikram edilenlerden kıldığını bilseydi (bu durumda olağan olarak iman ederlerdi)!” dedi.[7]28. O(nun şehit edilmesi)nden daha sonra, kavminin üzerine (helaki için) gökten bir ordu indirmedik, indirecek de değildik.
29. (Onların helaki Cebrail’e ait) bir çığlıktan oburu olmadı, çabucak sönü(p gidi)verdiler.
30. Ne yazık şu kullara! Kendilerine bir peygamber gelmeye görsün, onunla kesinlikle alay ederlerdi.
31. Görmediler mi, onlardan evvel birçok kuşakları helak ettik. Artık bunlar tekrar kendilerine dönmezler?
32. (Onların) hepsi de, toplanıp huzurumuza getirileceklerdir.
33. Meyyit toprak, onlar için bir ibret (kudretimize bir delil)dir. Biz onu dirilttik, ondan taneler çıkardık; işte ondan yemektedirler.
34-35
36. Yerin bitirdiği her şeyden, (insanların) kendilerinden ve daha bilemeyecekleri birçok şeylerden çift çift yaratan (Allah’)ın şânı pek büyüktür.
37. Gece de onlar için bir ibret (ve kudretimize bir delil)dir. Biz ondan gündüzü sıyırıp çıkarırız. Bir de (bakarsın ki) onlar karanlığa girmişlerdir.
38. Güneş de (bir kanıttır ki) kendi karargâhında (mihveri etrafında muntazam olarak) cereyan etmekte (dönerek gitmekte)dir. Bu mutlak galip, hakkıyla bilen (Allah’)ın takdiridir. [bk. 7/54; 13/2]
39. Aya gelince; biz ona (dünyanın etrafında günlük evresi ve seyri için) birtakım menziller[8] tayin ettik ki (her aylık devrinin) sonunda o, (kurumuş) eski hurma salkımının eğri çöpüne döner (son ve birinci hilâl formunu alır).
40. Ne güneş aya erişir (geceyi önler) ne de gece gündüzü geçer (zamansız gelir). (Güneş, ay, dünya ve yıldızların) hepsi de bir felekte (bir yörüngede) yüzmektedirler.
41. Onların (doğup çoğalarak) jenerasyonlarını de (Nuh’a ait) o dopdolu gemide taşımamız, onlar için bir ibret (delil)dir.
42. bir daha onlar için bunun üzere binecekleri (nice) şeyler yarattık.
43. Şayet dilesek, onları (denizde batırıp) boğarız. Bu takdirde kendilerinin feryadını duyacak (kurtarıcı) bulunmaz, (onlar) kurtarılmazlar da.
44. Tarafımızdan bir rahmet ve bir vakte kadar yaşatma olmadıkça (hayatta kalamazlar).
45. Onlara: “Önünüzdeki (dünya)[9] ve gerinizdeki (âhiret azabı)ndan sakının, tahminen acın(ıp esirgen)irsiniz.” denildiği vakit (yüz çevirirler).
46. Kendilerine Rablerinin âyetlerinden rastgele bir âyet (ve mucize) gelmeye görsün, kesinlikle ondan yüz çevirmişlerdi.
47. Onlara: “Allah’ın size rızık olarak verdiği şeylerden (Allah isteği için fakirlere) harcayın.” denildiği vakit küfre sapanlar, inananlara: “Allah’ın dilediği takdirde yedireceği kimseye biz mi yedirecekmişiz? Siz fakat apaçık bir sapıklık üzeresiniz.” dediler.
48. “(Haydi!) şayet gerçek (söyleyen)lerden iseniz bu tehdit (ettiğiniz gün) ne vakit?” derler.
49. Onlar fakat, çekişip dururlarken kendilerini yakalayacak bir tek fecî sesi (ilk Sûr’a üfürülüşü)[10] beklerler.
50. (bu biçimde) artık bir vasiyette bulunamazlar, ailelerine de dönemezler.
51. (Nihayet dirilmek için ikinci defa) Sûr’a üfürülmüştür. Bir de (bakarsın ki) onlar, kabirlerden (kalkarak) Rablerine koşup masraflar.
52. Derler ki: “Vay başımıza gelene! Uyuduğumuz yerden bizi kim uyandırıp kaldırdı? (Demek ki) bu, Rahmân’ın vaadettiği şeydir. (Meğer) gönderilen (peygamber)ler yanlışsız söylemiş!” [bk. 2/166-167; 7/53]
53. (İsrafil tarafınca Sûr’a üfürülüş) yalnız fecî bir sesten öbür bir şey değildir. Bunun üzerine onların hepsi (derhal) huzurumuza getirilirler.
54. Artık o gün (âhirette), kimse, hiç bir biçimde haksızlığa uğratılmaz. Siz de fakat yapmış olduklarınızın karşılığını alırsınız.
55. Doğrusu cennet ehli o gün, hoş bir meşguliyet (nimet ve saadet) ortasında zevklenmektedirler.
56. Onlar ve eşleri, gölgelerde koltuklara (kurulup) yaslanmışlardır.
57. Onlar için, orada taze meyve(ler) ve istedikleri her şey vardır.
58. Çok merhametli olan Rabbin katından (onlara) söylenen kelam “selâm”dır. [krş. 10/10; 33/44]
59-60-61. Ey günahkârlar! Bugün (bir tarafa) ayrılın! Ey Âdemoğulları! Ben size: “Şeytana kulluk etmeyin/tapmayın, zira o, sizin apaçık düşmanınızdır. Bana kulluk edin, işte yanlışsız yol budur.” diye bildir(ip emret)medim mi?
(Çünkü şeytan, Allah’a teslim olmayan yahut olamayan insanları tıpkı kendisi üzere Allah’a isyan ettirir (2/34). Haramları beğenilen gösterir (7/16-17). Allah’a değil kendisine itaate (tapmaya) çağırır. Kendisine uyanlardan/tapanlardan kimi şeytanlaşır ve tâğûtlaşır, kimi kâfir ve münâfık, kimi de günahkâr olur. Zira insan Allah’ın buyruklarını geriye attığı vakit ya şeytana ya da hevâsına (arzu ve isteklerine) tapmış olur (25/43; 45/23). O’nun buyruklarını “tarihseldir, yöreseldir vs.” diyerek kıymetsiz ve geçersiz sayarsa küfre batmış olur. Şeytan, Allah’ın ikazının (6/116) bilakis olarak “çoğunluğa uymalı” diye sapmış insanların yolunu yanlışsız gösterir, haramları alkışlattırır. Şeytan ve ona tapanların biricik düşmanı ise Allah’ın buyruklarına teslim olanlardır. Öncelikli gayreti de bir daha onlarladır. (bk. 2/168-169 ve açıklaması). İşte şanlı Allah, insanları bu biçimdece uyarmaktadır.)
62-63-64. Andolsun ki o (şeytan), sizden birfazlaca jenerasyonu saptırmıştı. (Siz bunu) hiç düşünmüyor muydunuz? “İşte bu, tehdit edildiğiniz cehennemdir. Küfre/inkâra, saptığınızdan dolayı bugün girin oraya!”(denilecek). [bk. 2/168-169; 7/10-18]
65
66. Şayet dilesek, (inkârcıların) gözlerini silip yok ederdik de yolda koşuşup dökülürlerdi; artık (yolu) nasıl[11] bakılırsaceklerdi? (Fakat inkârcılara mühlet verilmektedir.)
67. bir daha dilesek, onların yüzlerini (isyankâr) oldukları yerde yakışıksız bir hale çevirip (öylece) dondururduk da artık ne ileri geçip gidebilir ne de geri dönüp gelebilirlerdi.
68. Kime uzun ömür veriyorsak, onun yaratılışını baş aşağı ediyor (ihtiyarlığa getiriyor, gücünü azaltıyor)uz. (Buna da) hâlâ akıl erdiremiyorlar mı?
69. Biz O’na (Peygamber’e) şiir öğretmedik. (Bu) ona yakışmaz da. O(nun getirdiği) bir öğüt ve apaçık bir Kur’an’dan diğeri değildir.
70. (Bu da kalbi ve ruhu) canlı olan kimseler uyarılsın ve kâfirlere/inkâr edenlere (Allah’ın azap) kelamı hak (gerçekleşmiş) olsun diyedir.
71. Bizim, kudretimizle meydana getirdiklerimiz içinden onlar için (deve, sığır, koyun cinsi) hayvanlar yarattığımızı hâlâ görmediler mi? Artık (bu biçimdece) kendileri de onlara sahip bulunmaktadırlar.
72. Onları, kendilerine boyun eğdirip buyruklarına verdik. Onlardan bir kısmını binek edinirler, bir kısmını da yiyorlar.
73. Kendileri için onlarda daha kaç yararlar ve içecek(leri süt)ler vardır. Hâlâ şükretmezler mi?
74. (Bunca nimetlere rağmen) onlar, kendilerine yardım edilir ümidiyle Allah’tan öbür (çeşitli) ilâhlar edindiler.
(bu biçimdece Allah’ı bırakıp onlara tapınıp sığındılar, onlarla övünüp büyüklük tasladılar.)
75. halbuki (o putların), onlara yardıma gücü yetmez. (Aksine) kendileri, onların (bakımı ve korunması için) hazır askerleri durumundadır.[12]
76. (Resûlüm!) Onların kelamı seni üzmesin. Elbet biz onların gizlediklerini de, açığa vurduklarını da biliriz.
77. İnsan, bizim kendisini bir nutfeden yarattığımızı görmedi mi ki artık o (küçük aklıyla bize) apaçık hasım kesildi. [krş. 16/4]
78. (O,) kendi yaratılışını unutarak bize misal getir(meye kalkış)tı: “Şu kemikleri, birebir vakitte çürümüşken, kim diriltecek?” dedi. [krş. 17/49-52; 79/10-12]
79. (Resûlüm!) De ki: “Onları birinci kez yaratan diriltecek. O, her yaratmayı bilendir.”
(Buna imanımız kesin olmakla birlikte bunun misalini tabiatta da açıkça görmekteyiz ki toprağa giren tane başak, tohum ağaç olma, rahme düşen sperm de insan olma yolundadır. İşte bu biçimdece toprağın altındaki çürümüş gözüken insan da ebedî âlemde, birinci yaratan tarafınca, yine var edilecektir.)
80. Size yeşil ağaçtan ateş çıkaran O’dur. Artık siz ondan (çakıp) ateş yakıyorsunuz (düşünebiliyor musunuz)?
(Çöl Arapları’nca bilinen Merh ve Afar denilen iki ağaç vardır ki yemyeşil suları akarken bunlardan Merh’i Afar’a çakmak taşı üzere sürtünce ateş çıkarır. bir daha kuru topraktan yeşil ağacı, yeşil ağaçtan da yanınca kızıl ateşi çıkaran O’dur. bu biçimdece aziz Allah yaktığımız ateşin oksijenden, oksijeninin de yeşil ağaçtan olduğunu altıncı asırdan haber vermiştir. beraberinde bu yeşil ağaçtan ve bitkilerden aldığımız oksijenle, besinlerden aldığımız karbonun bedenimizde yanmasıyla da güç sağlamaktayız.)
81. Gökleri ve yeri yaratan (Allah), onlar gibisini yaratmaya (âhirette diriltmeye) kâdir değil midir? olağan olarak (kâdirdir). O (her şeyi) yaratan ve bilendir. [krş. 17/99; 40/57]
82. Bir şeyi dilediği vakit, O’nun buyruğu yalnızca “ol” demektir. O da çabucak oluverir. [krş. 16/40; 54/50]
83. bu biçimde, her şeyin mülkü ve hükümranlığı kendi (kudret) elinde bulunan (Allah’)ın şânı epeyce büyüktür. Siz fakat O’na döndürüleceksiniz.
(Selim akıl sahipleri bunu düşünür ve dünyada Rabbinin buyruğuna nazaran yaşar.)
[1] Hadîs-i şerîfte bu müddetin, Kur’ân-ı Kerîm’in kalbi olduğu bildirilmiştir. Yâsîn’in gerçek manasını Allah bilir. Kimi alımlara göre, “Ey insan!” Kimi alımlara nazaran de, “Yâ seyyid” manasındadır (Münâvî, II, 513). Hadîs-i şerîfte buyurulmuştur ki: “Bir kimse Allah’ın isteğini ve âhiret yurdunu dileyerek Yâsîn mühletini okursa, mağfiret olunur. Onu ölülerinize okuyunuz.”
[2] Bu uyarılmama, aslında asırlarca peygambere ulaşamama bakımından olduğu üzere, tevhid bildirisinin yasak edilmesiyle de olabilir. Zira Arap müşrikleri tevhide karşı çıkıyorlar, Kelime-i tevhîdi söyleyenlere, müşrik/putçu nizama karşı olduğunu söylüyorlar, Allah ve Resûlü’ne bağlılığını bildirenlere azap ediyorlardı.
[3] Bu kentin Antakya, elçilerin Hz. İsa’nın havârileri, muhatapların Roma imparatorluğunun hâkimiyeti altındakiler olduğu söylenmiştir.
[4] Habîbü’n-Neccâr olduğu rivayet edilir.
[5] Bu tavsiye üzerine kavmi, “Vay, sen de mi onların dinindensin?” diyerek karşı çıktılar.
[6] İbni Cerîr et-Taberî, konuşmada “Ey elçiler!” diye elçilere hitap etmenin mâna bakımından daha açık olduğunu söylemiştir (İbni Kesîr (Sâbûnî), III, 159).
[7] Öyle ölenler vardır ki yakınları ağlayıp üzülürken o kendisine ikram edilen nimetlerle sevinir.
[8] Menziller, ayın dünyanın etrafında kendi yörüngesinde, bir ay ortasında dönerken katettiği 28 uğrak yeridir. bir daha ay, dünya ile birlikte güneşin etrafında dönerken, her biri yıldızlar topluluğundan oluşan 12 burç (25/61) kat etmektedir. Bu 10/5; 15/16; 36/38-40. âyetler astronomi ilminin anahtarını teşkil etmektedir. [bk. 55/17 ve dipnotu]
[9] Celâleyn.
[10] İbni Kesir (Sâbûni), III, 165.
[11] Celâleyn.
[12] İslâm öncesi Kâbe’de, müşrik Araplar’dan her kabilenin bir putu vardı. İslâm’ın hâkim olmasıyla bu putlar yıkıldı. Ancak asırlar daha sonra, müslüman oldukları biçimde, biroldukçalarının kalplerinde, Allah yerine sevip bağlandıkları çağdaş putlar yer aldı. [bk. 2/165]
Yasin Mühletinin Türkçe okunuşu
Kur’an-ı Kerim’i Türkçesinden değil de arapçasından okumak daha uygub ve daha faziletlidir. Her mümin Kuran-ı Kerim okumayı öğrenmelidir. Bilmeyenler için Türkçesinden okunuş hali şöyledir:
Bismillahirrahmanirrahim
Yâsîn.
Vel Kur’ân-il hakîm.
İnneke leminel mürselîn.
Alâ sırâtın müstakîm.
Tenzîlel azîzirrahîm.
Litünzira kavmen mâ ünzire âbâühüm fehüm ğâfilûn.
Lekad hakkaIkavIü alâ ekserihim fehüm lâ yü’minûn.
İnnâ ceaInâ fî a’nâkihim agIâIen fehiye ilel ezkâni fehüm mukmehûn.
Ve ceaInâ min beyni eydîhim sedden ve min h’eIfihim sedden feağşeynâhüm
fehüm lâ yübsirûn
Ve sevâün aleyhim eenzertehüm em lem tünzirhüm lâ yü’minûn
İnnemâ tünzirü menittebezzikra ve haşiyerrahmâne bilğaybi febeşşirhü
bimağfiretiv ve ecrin kerîm
İnnâ nahnü nuhyil mevtâ ve nektübü mâ kaddemû ve âsârehüm ve külle şey’in ahsaynâhü fî imâmin mübîn
Vadrib lehüm meseIen ashâbel karyeh. İz câehel mürselûn
İz erselnâ iIeyhi müsneyni fekezzebûhümâ fe azzeznâ bisâIisin fekâIû innâ iIeyküm mürselûn
Kâlû mâ entüm illâ beşerün mislünâ vemâ enzeIerrahmânü min şey’in in entüm illâ tekzibûn
Kâlû rabbünâ ya’lemü innâ iIeyküm lemürselûn
Vemâ aIeynâ illel belâgul mübîn
KâIû innâ tetayyernâ biküm Iein Iem tentehû Ie nercümenneküm veIe yemessenneküm minnâ azâbün eIîm
KâIû tâirüküm meaküm ein zûkkirtum beI entüm kavmün müsrifûn
Vecâe min aksaImedineti racüIün yes’â kâIe yâ kavmittebiuI mürseIîn
İttebiû men Iâ yeseIüküm ecran ve hüm muhtedûn
Vemâ Iiye Iâ a’büdüIIezî fetarenî ve iIeyhi türceûn
Eettehizü min dûnihî âIiheten in yüridnirrahmânü bi-durrin Iâ tuğni annî
şefâatühüm şey’en veIâ yünkizûn
İnnî izen Iefî daIâIin mübîn
İnnî âmentü birabbiküm fesmeûn
KîIedhuIiI cenneh, kâIe yâIeyte kavmî yâ’Iemûn
Bimâ gafereIî rabbî ve ceaIenî mineI mükremîn
Vemâ enzeInâ aIâ kavmihî min badihî min cündin minessemâi vemâ künnâ münziIîn
İn kânet iIIâ sayhaten vâhideten feizâhüm hâmidûn
Yâ hasreten aIeI ibâdi mâ ye’tîhim min resûIin iIIâ kânûbihî yestehziûn
EIem yerev kem ehIeknâ kabIehüm mineI kurûni ennehüm iIeyhim Iâ yerciûn
Ve in küIIün Iemmâ cemî’un Iedeynâ muhdarûn
Ve âyetün IehümüI arduI meytetü ahyeynâhâ ve ahrecnâ minhâ habben fe minhü ye’küIûn
Ve ceaInâ fîhâ cennâtin min nahîIiv ve a’nâb ve feccernâ fîha mineI uyûn
Liye’küIû min semerihî vemâ amiIethü eydîhim efeIâ yeşkürûn
SübhâneIIezî haIekaI ezvâce küIIehâ mimmâ tünbitüI ardu ve min enfüsihim ve mimmâ Iâ ya’Iemûn
Ve âyetün IehümüIIeyü nesIehu minhünnehâre fe izâhüm muzIimûn
Veşşemsü tecrî Iimüstekarrin Iehâ zâIike takdîruI azîziI aIîm
VeIkamere kaddernâhü menâziIe hattâ âdekeI urcûniI kadîm
Leşşemsû yenbegî Iehâ en tüdrikeI kamere veIeIIeyIü sâbikunnehâr ve küIIün fî feIekin yesbehûn
Ve âyetüI Iehüm ennâ hameInâ zürriyyetehüm fiI füIkiI meşhûn
Ve haIâknâ Iehüm min misIihî mâ yarkebûn
Ve in sevinç’ nugrıkhüm feIâ sarîha Iehüm veIâhüm yünkazûn
İllâ rahmeten minnâ ve metâan iIâ hîn
Ve izâ kîIe Iehümüttekû mâ beyne eydîküm vemâ haIfeküm IeaIIeküm türhamûn
Vemâ te’tîhim min âyetin min âyâti rabbihim iIIâ kânû anhâ mu’ridîn
Ve-iżâ kîle lehum enfikû mimmâ razekakumullâhu kâle-lleżîne keferû lilleżîne âmenû enut’imu men lev yeşâullâhu et’amehu in entum illâ fî dalâlin mubîn
Ve yekûIûne metâ hâzeI va’dü in küntüm sâdikîn
Mâ yenzurûne iIIâ sayhaten vâhideten te’huzühüm vehüm yehissimûn
FeIâ yestetîûne tavsıyeten veIâ iIâ ehIihim yerciûn
Ve nüfiha fîssûri feizâhüm mineI ecdâsi iIâ rabbihim yensiIûn
KâIû yâ veyIenâ men beasena min merkadina hâzâ mâ veaderrahmânü ve sadekaI mürseIûn
İn kânet iIIâ sayhaten vâhideten feizâ hüm cemî’un Iedeynâ muhdarûn
Felyevme lâ tuzlemu nefsun şey’en velâ tuczevne illâ mâ kuntum ta’melûn(e)
İnne ashâbeI cennetiI yevme fîşüğuIin fâkihûn
Hüm ve ezvâcühüm fî zıIâIin aIeI erâiki müttekiûn
Lehüm fîhâ fâkihetün ve Iehüm mâ yeddeûn
SeIâmün kavIen min rabbin rahîm
VemtâzüI yevme eyyüheI mücrimûn
EIem a’hed iIeyküm yâ benî âdeme en Iâ tâ’buduşşeytân innehû Ieküm adüvvün mübîn
Ve enî’budûnî, hâzâ sırâtun müstekîm
Ve Iekad edaIIe minküm cibiIIen kesîran efeIem tekûnû ta’kıIûn
Hâzihî cehennemüIIetî küntüm tûadûn
lsIevheI yevme bimâ küntüm tekfürûn
EIyevme nahtimü aIâ efvâhihim ve tükeIIimünâ eydîhim ve teşhedü ercüIühüm bimâ kânû yeksibûn
VeIev neşâü Ietamesnâ aIâ a’yunihim festebekus sırâta fe ennâ yübsirûn
VeIev neşâü Iemesahnâhüm aIâ mekânetihim femestetâû mudıyyev veIâ yerciûn
Ve men nüammirhü nünekkishü fiIhaIkı, efeIâ ya’kiIûn
Ve mâ aIIemnâhüşşi’ra vemâ yenbegî Ieh in hüve iIIâ zikrün ve kur’ânün mübîn
Liyünzira men kâne hayyen ve yehıkkaI kavIü aIeI kâfirîn
EveIem yerav ennâ haIaknâ Iehüm mimmâ amiIet eydîna en âmen fehüm Iehâ mâIikûn
Ve zeIIeInâhâ Iehüm feminhâ rekûbühüm ve minhâ ye’küIûn
Ve Iehüm fîhâ menâfiu ve meşâribü efeIâ yeşkürûn
Vettehazû min dûniIIâhi âIiheten IeaIIehüm yünsarûn
Lâ yestetîûne nasrahüm ve hüm Iehüm cündün muhdarûn
FeIâ yahzünke kavIühüm. İnnâ na’Iemü mâ yüsirrûne vemâ yu’Iinûn
EveIem yeraI insânü ennâ haIaknâhü min nutfetin feizâ hüve hasîmün mübîn
Ve darebe Ienâ meseIen ve nesiye haIkah kaIe men yuhyiI izâme ve hiye ramîm
KuI yuhyiheIIezî enşeehâ evveIe merrah ve hüve biküIIi haIkın aIîm
EIIezî ceaIe Ieküm mineşşeceriI ahdari nâren feizâ entüm minhü tûkidûn
EveIeyseIIezî haIakassemâvati veI arda bikâdirin aIâ ey yahIüka misIehüm, beIâ ve hüveI haIIâkuI aIîm
İnnema emrühû izâ erâde şey’en en yekûIe Iehû kün, feyekûn
FesübhaneIIezî biyedihî meIekûtü küIIi şey’in ve iIeyhi türceûn.
CryptoTrader
Günde 10 dk. ayırarak günlük 300 dolar kazanıyor!
Kitap
Öykücü, denemeci ve tiyatro muharriri Haldun Taner portresi
3. Sayfa
Erzurum’da 2 kişinin midesinden 64 kapsül uyuşturucu çıktı