semaver
New member
UEFA Avrupa Ligi son 16 çeşidi rövanş müsabakasında Galatasaray, Barcelona’ya 2-1 yenilerek turnuvadan elendi. Tek temsilcimiz sarı-kırmızılıların da elenmesiyle mart ayı prestijiyle Avrupa’da grubu kalmayan Türkiye, UEFA Ülke Puanı Klasmanında birinci 15 haricinde kaldı.
Spor müellifi Orta Gözbek, ülke futbolunun halini kıymetlendirdi ve “Az kalsın bir tarih yazılacaktı” dedi.
İşte Gözbek’in değerlendirmesi:
“Az kalsın bir tarih yazılacaktı. Tünelin ucunda bir ışık görünmüştü temelinde. Aslında bu tarih bir daha yazılacaktı zira Galatasaray bunu 22 yıl evvel aslına bakarsan başarmıştı. Olmadı, Barcelona’yı yenemedik, eleyemedik, yolumuza devam edemedik. Optimist bir ruh haliyle kendi kendimize ‘direkten döndük’ diyebiliriz. Bugün ise Türkiye’nin Avrupa futbolundaki yazgısı bir daha çizildiğinin haberini aldık. Nitekim berbat bir haber bu. Artık UEFA ülkeler sıralamasında birinci 15’te yer almayacağız ve bunun faturası yüzleşilmesi sıkıntı bir bedel olacak.
Artık Avrupa’ya gidecek kadro sayımız 5 değil, 4 olacak. Şampiyon grubumuz artık direkt Şampiyonlar Ligi’ne katılamayacak ve bir ön eleme oynayacak. İkinci sırada ligi bitiren ekibimiz ise artık Şampiyonlar Ligi ön eleme oynamayacak ve UEFA Avrupa konferans Ligi’ne katılacak. Üçüncü ve dördüncü kadrolarımız da UEFA Avrupa Ligi’ne değil, Konferans Ligi’ne devam edecek. Vaktin ileriyle gerçek aktığı bir kavram olduğunu var iseyarsak ülke olarak bu bahiste adeta 30 yıl geriye gerçek hareket etmiş ve ivme kazanmış olduk. Artık kendimizi tebrik edebiliriz. Avrupa futbolu gidiyor Mersin’e, biz gidiyoruz bilakis…
Stantta yer alan en yeterli 15 fotoğraf tablosundan biri değiliz artık. Bu tabloya baktığımızda ise son derece iç karartıcı ve bize felaket duygusu uyandıran bir fotoğraf görüyoruz. Doğal ki bir sanat yapıtının bedeli aslında sanat tüketicisine ne kadar his geçirdiği ve geçirebildiği ile ölçülür. Fakat bunu yanlış anlamayalım, evvel futbolunuzun bir pahası olması gerekiyor. Mevcut konjonktürde Türk futbolunun bedeli nedir? Biz hakikaten neredeyiz? Düzey manasında gezegenin atmosferindeki kaçıncı katmanındayız? Daha kıymetlisi ne kadar farkındayız? Çok daha kıymetlisi ise bununla ne kadar yüzleşebiliyoruz?
Evvelce atari salonları vardı. Kendinizi atari salonunda oyun oynarken canlandırın. Oyunun muhakkak bir düzeyine kadar gelmişsinizdir ve can kaybetmişsinizdir. Ekrana ‘game over’ yazısı gelir çabucak ve akabinde ‘ten, nine, eight’ yani ‘on, dokuz, sekiz…’ diye geri sayım başlar. Bir jeton atardınız ve oyuna en baştan değil, kaldığınız yerden devam ederdiniz. Bu o dönemki çocukların zihinsel yazılımlarına bir şey kodlamışlardır; kaldığınız yerden devam etme kültürü, hiç bir şey olmamış üzere. Aslında bu yanlış. Türk futbolu için de bu geçerli. Puzzle yaparken bir parçayı dene, tak çıkar, öteki bir tane dene… O denli olmaz. Bildiğin ‘kentsel dönüşüm’ yapmak gerekiyor. Yıkıp ve baştan inşa etmek. Zira hayatın ortasındaki gerçekler oyunlardaki cümbüş kadar renkli olamayabiliyor. Çarpık ve yıkılma tehlikesi olan bir bina, birilerinin altına kalmasına ve ömrünü yitirmesine sebep olabilir.
Geçtiğimiz hafta bir türk futbolunda ‘hakem operasyonu’ yapıldı. Size bir soru; bugün sokağa çıkın ve sokakta rastgele birileriyle anket yapın. ‘Adalet sistemine güveniyor musunuz?’ diye sorun. 100 kişinin 85 ile 95 kişi içinde bir oranla ‘hayır’ yanıtı çıkacaktır. Pekala adalet sistemine inancın olmadığı bir ülkede, futbolda, kısmen adaletin tecelli etmesindeki aktörler olan hakemlere ne kadar güvenilmesini bekleyebilirsiniz? Vaziyete bakış açımızı sahiden değiştirmemiz gerekiyor. Bu saha dışı bir sorun üzere görünüyor olsa da aslında çok sahanın içiyle ilgili bir bahis. Ülkenin futbol kalitesi ve düzeyinin şekillenmesinde epeyce değerli element olduğunu yadsıyamayız.
Bir yayın ihalesin gündemi var. Bu sürecin bu kadar uzun sürmesine bile niye olan sebep ekonomik denklem. TFF ve kulüpler daha fazla istiyor. Yayıncı kuruluş olmaya aday şirketler daha fazla vermemeye çalışıyor. Türk futbolunun kalitesi ortada. Bırakın küresel platformu, lokal olarak bile biçilen kıymet ortada. Şirketler niye daha fazlasını yatırsın? Bunun karşılığı nedir? Yani yatırdığı paranın karşılığı nasıl alınacak? Şampiyonlar Ligi’nin de artık hayal olduğu bir ülkede kadrolar niye dayanılmaz kıymetli takımlar kursun? Kurmayacaksa ligin izlenebilirliği hangi düzeyde olacak? Bütün bunları tahlil edebilen şirketler niye rekor sayılar yatırsın Türkiye liglerinin maçlarını yayımlamak için?
Her sene kulüpler yeni sponsorluk mutabakatlarına imza atıyorlar ve gelen sıcak para bir daha transfere yatırılıyor. Pekala kulüplerin borçlarının her sene neredeyse 2 katsayısının çarpımıyla artarken kulüpler, niye para üretmenin yolunu aramaya çalışmazken hala harcama üzerinden kulüp siyaseti izliyor? 3 sene evvel kulüpler, birinci vakit içinderda Galatasaray ve Beşiktaş, Bankalar Birliği ile 5 yıllık bir muahede yaptılar. Kaldı iki sene. Bu gidişat devam ederken 2 sene daha sonra bizi nasıl bir müddetç bekliyor dersiniz? Sonuç olarak borçlar katlanmaya devam ediyor. Kayyum mu atanacak yoksa direkt kulüplerin satışı mı kelam konusu olacak? Şampiyonlar Ligi neredeyse olmayan kulüplerin de satışı sizce hangi paha üzerinden biçilecek? Bu yazıklarımız ne kehanet ne de komplo teorisyenliği. Bütün bunların olasılıklar içinde yer alıyor. Lütfen unutmayın; ‘Possibility is like gravity. You can’t negotiate with gravity’ (Olasılık yer çekimi üzeredir. Yer çekimi ile müzakere edemezsin) Yani matematik olarak %99 ile %1 farklı oranlar olabilir. Ancak iki ihtimalin de gerçek olabilme imkanı olması tanımsal olarak büsbütün birebir orandır.”
Spor müellifi Orta Gözbek, ülke futbolunun halini kıymetlendirdi ve “Az kalsın bir tarih yazılacaktı” dedi.
İşte Gözbek’in değerlendirmesi:
“Az kalsın bir tarih yazılacaktı. Tünelin ucunda bir ışık görünmüştü temelinde. Aslında bu tarih bir daha yazılacaktı zira Galatasaray bunu 22 yıl evvel aslına bakarsan başarmıştı. Olmadı, Barcelona’yı yenemedik, eleyemedik, yolumuza devam edemedik. Optimist bir ruh haliyle kendi kendimize ‘direkten döndük’ diyebiliriz. Bugün ise Türkiye’nin Avrupa futbolundaki yazgısı bir daha çizildiğinin haberini aldık. Nitekim berbat bir haber bu. Artık UEFA ülkeler sıralamasında birinci 15’te yer almayacağız ve bunun faturası yüzleşilmesi sıkıntı bir bedel olacak.
Artık Avrupa’ya gidecek kadro sayımız 5 değil, 4 olacak. Şampiyon grubumuz artık direkt Şampiyonlar Ligi’ne katılamayacak ve bir ön eleme oynayacak. İkinci sırada ligi bitiren ekibimiz ise artık Şampiyonlar Ligi ön eleme oynamayacak ve UEFA Avrupa konferans Ligi’ne katılacak. Üçüncü ve dördüncü kadrolarımız da UEFA Avrupa Ligi’ne değil, Konferans Ligi’ne devam edecek. Vaktin ileriyle gerçek aktığı bir kavram olduğunu var iseyarsak ülke olarak bu bahiste adeta 30 yıl geriye gerçek hareket etmiş ve ivme kazanmış olduk. Artık kendimizi tebrik edebiliriz. Avrupa futbolu gidiyor Mersin’e, biz gidiyoruz bilakis…
Stantta yer alan en yeterli 15 fotoğraf tablosundan biri değiliz artık. Bu tabloya baktığımızda ise son derece iç karartıcı ve bize felaket duygusu uyandıran bir fotoğraf görüyoruz. Doğal ki bir sanat yapıtının bedeli aslında sanat tüketicisine ne kadar his geçirdiği ve geçirebildiği ile ölçülür. Fakat bunu yanlış anlamayalım, evvel futbolunuzun bir pahası olması gerekiyor. Mevcut konjonktürde Türk futbolunun bedeli nedir? Biz hakikaten neredeyiz? Düzey manasında gezegenin atmosferindeki kaçıncı katmanındayız? Daha kıymetlisi ne kadar farkındayız? Çok daha kıymetlisi ise bununla ne kadar yüzleşebiliyoruz?
Evvelce atari salonları vardı. Kendinizi atari salonunda oyun oynarken canlandırın. Oyunun muhakkak bir düzeyine kadar gelmişsinizdir ve can kaybetmişsinizdir. Ekrana ‘game over’ yazısı gelir çabucak ve akabinde ‘ten, nine, eight’ yani ‘on, dokuz, sekiz…’ diye geri sayım başlar. Bir jeton atardınız ve oyuna en baştan değil, kaldığınız yerden devam ederdiniz. Bu o dönemki çocukların zihinsel yazılımlarına bir şey kodlamışlardır; kaldığınız yerden devam etme kültürü, hiç bir şey olmamış üzere. Aslında bu yanlış. Türk futbolu için de bu geçerli. Puzzle yaparken bir parçayı dene, tak çıkar, öteki bir tane dene… O denli olmaz. Bildiğin ‘kentsel dönüşüm’ yapmak gerekiyor. Yıkıp ve baştan inşa etmek. Zira hayatın ortasındaki gerçekler oyunlardaki cümbüş kadar renkli olamayabiliyor. Çarpık ve yıkılma tehlikesi olan bir bina, birilerinin altına kalmasına ve ömrünü yitirmesine sebep olabilir.
Geçtiğimiz hafta bir türk futbolunda ‘hakem operasyonu’ yapıldı. Size bir soru; bugün sokağa çıkın ve sokakta rastgele birileriyle anket yapın. ‘Adalet sistemine güveniyor musunuz?’ diye sorun. 100 kişinin 85 ile 95 kişi içinde bir oranla ‘hayır’ yanıtı çıkacaktır. Pekala adalet sistemine inancın olmadığı bir ülkede, futbolda, kısmen adaletin tecelli etmesindeki aktörler olan hakemlere ne kadar güvenilmesini bekleyebilirsiniz? Vaziyete bakış açımızı sahiden değiştirmemiz gerekiyor. Bu saha dışı bir sorun üzere görünüyor olsa da aslında çok sahanın içiyle ilgili bir bahis. Ülkenin futbol kalitesi ve düzeyinin şekillenmesinde epeyce değerli element olduğunu yadsıyamayız.
Bir yayın ihalesin gündemi var. Bu sürecin bu kadar uzun sürmesine bile niye olan sebep ekonomik denklem. TFF ve kulüpler daha fazla istiyor. Yayıncı kuruluş olmaya aday şirketler daha fazla vermemeye çalışıyor. Türk futbolunun kalitesi ortada. Bırakın küresel platformu, lokal olarak bile biçilen kıymet ortada. Şirketler niye daha fazlasını yatırsın? Bunun karşılığı nedir? Yani yatırdığı paranın karşılığı nasıl alınacak? Şampiyonlar Ligi’nin de artık hayal olduğu bir ülkede kadrolar niye dayanılmaz kıymetli takımlar kursun? Kurmayacaksa ligin izlenebilirliği hangi düzeyde olacak? Bütün bunları tahlil edebilen şirketler niye rekor sayılar yatırsın Türkiye liglerinin maçlarını yayımlamak için?
Her sene kulüpler yeni sponsorluk mutabakatlarına imza atıyorlar ve gelen sıcak para bir daha transfere yatırılıyor. Pekala kulüplerin borçlarının her sene neredeyse 2 katsayısının çarpımıyla artarken kulüpler, niye para üretmenin yolunu aramaya çalışmazken hala harcama üzerinden kulüp siyaseti izliyor? 3 sene evvel kulüpler, birinci vakit içinderda Galatasaray ve Beşiktaş, Bankalar Birliği ile 5 yıllık bir muahede yaptılar. Kaldı iki sene. Bu gidişat devam ederken 2 sene daha sonra bizi nasıl bir müddetç bekliyor dersiniz? Sonuç olarak borçlar katlanmaya devam ediyor. Kayyum mu atanacak yoksa direkt kulüplerin satışı mı kelam konusu olacak? Şampiyonlar Ligi neredeyse olmayan kulüplerin de satışı sizce hangi paha üzerinden biçilecek? Bu yazıklarımız ne kehanet ne de komplo teorisyenliği. Bütün bunların olasılıklar içinde yer alıyor. Lütfen unutmayın; ‘Possibility is like gravity. You can’t negotiate with gravity’ (Olasılık yer çekimi üzeredir. Yer çekimi ile müzakere edemezsin) Yani matematik olarak %99 ile %1 farklı oranlar olabilir. Ancak iki ihtimalin de gerçek olabilme imkanı olması tanımsal olarak büsbütün birebir orandır.”