“Bu önemli bir anın ifadesi, babam bundan gurur duyardı. ‘Ama ben burada hepinizle birlikte olmayı hak etmiyorum’ derdi. Bu, biz sanatçıların hepimizin sahip olması gereken tevazu öğretisidir”. ben Enzo Jannacci’nin oğlu Paolo’nun, Giorgio Verdelli’nin babasını konu alan, yapımcılığını Indigo Film’in üstlendiği ve 80. Venedik Filmi kapsamında bu sabah Yarışma Dışı bölümünde sunulan filmi ‘Vengo anch’io’ hakkında yorum yaptığı sözler Venedik’ten Festival. Oğlu Paolo şunu ekliyor: “Bu, onu gören ve babanın kayıp yönlerini bilebilecek, keşfedebilecek veya yeniden keşfedebilecek herkesin seveceği bir film” diye ekliyor.
Enzo Jannacci’nin ölümünden on yıl sonra film, Milanlı sanatçının yeteneğini, eklektizmini ve özgünlüğünü anlatıyor. Basit bir biyografi değil, kendisi de bir “tür” olduğu için pek çok farklı tür arasında gezinen ve arşiv görüntülerinin röportajlarla dönüşümlü olarak yer aldığı bir sanatçının samimi ve şiirsel bir portresini elde ederek onun dünyasına orijinal bir giriş. çağdaş İtalyan müzik dünyasının kişilikleri ile. “O bir serbest vuruşçuydu. Kendisinin disiplin altına alınmasına izin vermedi, tur şirketinin bir parçası değildi – diye açıklıyor direktör Verdelli – ağır şeyleri hafif bir şekilde söyledi ve ardından bir durumu söylemenin ve tanımlamanın yollarını bulma konusunda ender görülen bir yeteneğe sahipti. üç kelimeyle”.
Yönetmen filmde nasıl çalıştığını açıklıyor. Jannacci’ye yakın arkadaşları ve sanatçıların tanıklıkları ve röportajları aracılığıyla belgeseli geliştiren Verdelli, “Biraz dedektif gibiydim, bir şeylerin peşine düştüm” diyor. “Jannacci’nin sanatçılardan duyduğu sevgi beni duygulandırdı” diye açıklıyor. “Bazı meslektaşlarımın belgesel çekerek işleri başarıya ulaştırmayan kibirli bir tavrı var ama bana göre bu doğru değil. Başarı anları ile kimsenin bilmediği şeyler arasındaki denge, bir belgeseli harika yapan şeydir.
“Benim işimi yapanlar, bir şekilde kendilerine ait olan ve hayatta kalmayı başaran ürünler bırakmanın büyük ayrıcalığına sahipler. Kurgudan farklı olarak, bu gibi durumlarda ürünler, Jannacci örneğinde olduğu gibi, gelecek üzerinde büyük etkisi olan birinin anısını, hatırlanabilir bir şeyi bırakma gibi ek bir işleve sahip olmaya devam ediyor”, diye açıklıyor yapımcı Nicola Giuliano. ” Bu tarihi anda en çok hissettiğim şey hafıza eksikliği ve dolayısıyla bu belgeselden ayrılmak işime ticari boyutun ötesinde bütünsel bir anlam katıyor”.
Giampaolo Letta, “Bunu bir sinemada halka gösterme fırsatına sahip olduğumuz için mutlu ve gururluyuz”, diye tekrarlıyor. “Jannacci, yalnızca Milano’nun değil, İtalya’nın da kültürel, müzikal ve sosyal yaşamına damgasını vurmuş, belki de kastettiği şey için çok az takdir edilen bir karakter”. Film İtalyan sinemalarında 200 kopya halinde dağıtılacak, bugünkü gösterimden sonra bu sayı artabilir. Milano sinemalarından mükemmel çıkış anketlerimiz var”, diye açıklıyor Letta.
Enzo Jannacci’nin ölümünden on yıl sonra film, Milanlı sanatçının yeteneğini, eklektizmini ve özgünlüğünü anlatıyor. Basit bir biyografi değil, kendisi de bir “tür” olduğu için pek çok farklı tür arasında gezinen ve arşiv görüntülerinin röportajlarla dönüşümlü olarak yer aldığı bir sanatçının samimi ve şiirsel bir portresini elde ederek onun dünyasına orijinal bir giriş. çağdaş İtalyan müzik dünyasının kişilikleri ile. “O bir serbest vuruşçuydu. Kendisinin disiplin altına alınmasına izin vermedi, tur şirketinin bir parçası değildi – diye açıklıyor direktör Verdelli – ağır şeyleri hafif bir şekilde söyledi ve ardından bir durumu söylemenin ve tanımlamanın yollarını bulma konusunda ender görülen bir yeteneğe sahipti. üç kelimeyle”.
Yönetmen filmde nasıl çalıştığını açıklıyor. Jannacci’ye yakın arkadaşları ve sanatçıların tanıklıkları ve röportajları aracılığıyla belgeseli geliştiren Verdelli, “Biraz dedektif gibiydim, bir şeylerin peşine düştüm” diyor. “Jannacci’nin sanatçılardan duyduğu sevgi beni duygulandırdı” diye açıklıyor. “Bazı meslektaşlarımın belgesel çekerek işleri başarıya ulaştırmayan kibirli bir tavrı var ama bana göre bu doğru değil. Başarı anları ile kimsenin bilmediği şeyler arasındaki denge, bir belgeseli harika yapan şeydir.
“Benim işimi yapanlar, bir şekilde kendilerine ait olan ve hayatta kalmayı başaran ürünler bırakmanın büyük ayrıcalığına sahipler. Kurgudan farklı olarak, bu gibi durumlarda ürünler, Jannacci örneğinde olduğu gibi, gelecek üzerinde büyük etkisi olan birinin anısını, hatırlanabilir bir şeyi bırakma gibi ek bir işleve sahip olmaya devam ediyor”, diye açıklıyor yapımcı Nicola Giuliano. ” Bu tarihi anda en çok hissettiğim şey hafıza eksikliği ve dolayısıyla bu belgeselden ayrılmak işime ticari boyutun ötesinde bütünsel bir anlam katıyor”.
Giampaolo Letta, “Bunu bir sinemada halka gösterme fırsatına sahip olduğumuz için mutlu ve gururluyuz”, diye tekrarlıyor. “Jannacci, yalnızca Milano’nun değil, İtalya’nın da kültürel, müzikal ve sosyal yaşamına damgasını vurmuş, belki de kastettiği şey için çok az takdir edilen bir karakter”. Film İtalyan sinemalarında 200 kopya halinde dağıtılacak, bugünkü gösterimden sonra bu sayı artabilir. Milano sinemalarından mükemmel çıkış anketlerimiz var”, diye açıklıyor Letta.