Saçlarına aklar düşmüş ve yaşlanmış olsa da bu Samire Muzil’inin fotoğraf sanatına olan ilgisine pürüz olmuyor.
Irak’ta yani doğduğu toprakları fotoğraflayan Samire Muzil’i memlektinde şimdi herkes tarafınan tanınmakta olan bir emektar fotoğrafçıdır.
Irak’ın neredeyse tek profesyonel bayan fotoğraf sanatkarı olan 1947 doğumlu Muzil’in konutunun bahçesinde, kendi ismini taşıyan bir fotoğraf stüdyosu bulunuyor.
“Babam kız olduğum için fotoğraf çekmeyi öğretmek istemedi”
Mesleği, foto muhabiri olan babasından öğrendiğini tabir eden Muzil, kelamlarına şu biçimde devam etti:
“Ben gençken babam göz hekiminin yanlış müdahalesi kararı gözünü kaybetmişti. Babam engelli olunca aile olarak ekonomik durumumuz epey berbat oldu. Babam Birinci olarak kız çocuğu ve öğrenci olduğum için bana fotoğraf çekmeyi öğretmek istemedi lakin ısrarım üzerine ikna oldu.
Arsa satıp kızına fotoğraf makinası aldı
Babasının yalnızca fotoğraf çekmeyi öğretmekle kalmadığını lisana getiren Muzil:
“Babam, bana siyah beyaz fotoğraf çekmenin yanı sıra fotoğrafı sürece ve çıkarma işini de öğretti. Birinci başlarda fotoğrafları yamuk çekiyordum. Mesleği güzelce öğrendikten daha sonra babam kendi ismine tapulu bir yerini satarak bana o periyot fazlaca âlâ bir fotoğraf makinası aldı.”
Muzil, Meysan halkının üçte ikisinin fotoğrafını çektiğini söyleyerek, daha epey ailelerin fotoğraflarını çektiğini, ve onların düğün, doğum günü üzere keyifli anlarına şahit olduğunu lisana getirdi.
“Beni mahpusa atanlar yok olup gitti fakat ben sevdiğim mesleğimi hala sürdürüyorum”
1963’te devrin Cumhurbaşkanı Abdulkerim Kasım’a karşı Baas Partisi’nin düzenlediği kanlı darbede siyasi görüşünden dolayı senelerca mahpus yattığını söyleyen Muzil, yaşadığı acı dolu günleri şu sözlerle anlattı:
“Bir küme genç, Baas Partisi’nin darbe teşebbüsüne karşı broşürlerin fotoğrafını çekmemi istedi. Ben birinci başta bu taleplerini yerine getirmeyeceğimi söylemiş oldum, ondan sonrasında kelam konusu broşürlerin fotoğrafını çekip basımını da yaptım ve onlar bunları kentin her yerine asmaya başladı.
Baasçılar, darbe aksisi bildirilerin benim elimle basıldığını öğrenince gece yarısı konutumuzu bastılar ve bildirinin özgün nüshasını buldular. Konutu basan şahıslardan biri saçımdan çekerek babamın yanına getirdi, babam buna direnince kendisini dövdüler ve benimle erkek kardeşimi mahpusa attılar. Mahpusta her çeşit azaba maruz kaldık.
Hapishanede yaşadığım sıhhat problemleri niçiniyle dünya kamuoyunun gündemine gelince özel bir kararnameyle mahpustan çıkarıldım. Beni mahpusa atanlar yok olup gitti lakin ben sevdiğim mesleğimi hala sürdürüyorum. Meysan halkının fotoğrafçılık konusunda bana olan inancı de benim için onurdur.”
“Fotoğraf makinesi benim geçmişimi ve bugünümü inşa eden bir değerdir”
1980’lerde de aile üyelerinden kimi bireylerin de mahpus yattığını aktaran Muzil, “Bir defasında de benim yerime fotoğraf makinamı iple sokakta sürükleyip karakolda günlerce beklettiler ve beni işimden uzak tuttular.” dedi.
Iraklı emektar fotoğrafçı, “İcra ettiğim fotoğraf sanatı hala tek gelir kaynağım. Fotoğrafçılık yüzünden ömrümün yarısı mahpuslarda çürüdü. Fotoğraf makinası benim geçmişimi ve bugünümü inşa eden bir bedeldir. Fotoğrafsız bir hayatı asla düşünemem.” formunda konuştu.
“47 yıl daha sonra vesikalık fotoğraf çektirmek için bir daha Samire hanıma geldim”
AA’nın haberine bakılırsa, Vesikalık fotoğraf çektirmek için Muzil’in fotoğraf stüdyosuna gelen Ahmed Zamad Muhammed, “Samire hanım, çocukken nüfus cüzdanı ve okul kaydı için istenilen fotoğraflarımızı çeken kişidir. Samire Muzil, bizim çocukluğumuzdur ve hoş anılarımızdır. 47 yıl daha sonra vesikalık fotoğraf çektirmek için bir daha Samire hanıma geldim.” ifadelerini kullandı.
Irak’ta yani doğduğu toprakları fotoğraflayan Samire Muzil’i memlektinde şimdi herkes tarafınan tanınmakta olan bir emektar fotoğrafçıdır.
Irak’ın neredeyse tek profesyonel bayan fotoğraf sanatkarı olan 1947 doğumlu Muzil’in konutunun bahçesinde, kendi ismini taşıyan bir fotoğraf stüdyosu bulunuyor.
“Babam kız olduğum için fotoğraf çekmeyi öğretmek istemedi”
Mesleği, foto muhabiri olan babasından öğrendiğini tabir eden Muzil, kelamlarına şu biçimde devam etti:
“Ben gençken babam göz hekiminin yanlış müdahalesi kararı gözünü kaybetmişti. Babam engelli olunca aile olarak ekonomik durumumuz epey berbat oldu. Babam Birinci olarak kız çocuğu ve öğrenci olduğum için bana fotoğraf çekmeyi öğretmek istemedi lakin ısrarım üzerine ikna oldu.
Arsa satıp kızına fotoğraf makinası aldı
Babasının yalnızca fotoğraf çekmeyi öğretmekle kalmadığını lisana getiren Muzil:
“Babam, bana siyah beyaz fotoğraf çekmenin yanı sıra fotoğrafı sürece ve çıkarma işini de öğretti. Birinci başlarda fotoğrafları yamuk çekiyordum. Mesleği güzelce öğrendikten daha sonra babam kendi ismine tapulu bir yerini satarak bana o periyot fazlaca âlâ bir fotoğraf makinası aldı.”
Muzil, Meysan halkının üçte ikisinin fotoğrafını çektiğini söyleyerek, daha epey ailelerin fotoğraflarını çektiğini, ve onların düğün, doğum günü üzere keyifli anlarına şahit olduğunu lisana getirdi.
“Beni mahpusa atanlar yok olup gitti fakat ben sevdiğim mesleğimi hala sürdürüyorum”
1963’te devrin Cumhurbaşkanı Abdulkerim Kasım’a karşı Baas Partisi’nin düzenlediği kanlı darbede siyasi görüşünden dolayı senelerca mahpus yattığını söyleyen Muzil, yaşadığı acı dolu günleri şu sözlerle anlattı:
“Bir küme genç, Baas Partisi’nin darbe teşebbüsüne karşı broşürlerin fotoğrafını çekmemi istedi. Ben birinci başta bu taleplerini yerine getirmeyeceğimi söylemiş oldum, ondan sonrasında kelam konusu broşürlerin fotoğrafını çekip basımını da yaptım ve onlar bunları kentin her yerine asmaya başladı.
Baasçılar, darbe aksisi bildirilerin benim elimle basıldığını öğrenince gece yarısı konutumuzu bastılar ve bildirinin özgün nüshasını buldular. Konutu basan şahıslardan biri saçımdan çekerek babamın yanına getirdi, babam buna direnince kendisini dövdüler ve benimle erkek kardeşimi mahpusa attılar. Mahpusta her çeşit azaba maruz kaldık.
Hapishanede yaşadığım sıhhat problemleri niçiniyle dünya kamuoyunun gündemine gelince özel bir kararnameyle mahpustan çıkarıldım. Beni mahpusa atanlar yok olup gitti lakin ben sevdiğim mesleğimi hala sürdürüyorum. Meysan halkının fotoğrafçılık konusunda bana olan inancı de benim için onurdur.”
“Fotoğraf makinesi benim geçmişimi ve bugünümü inşa eden bir değerdir”
1980’lerde de aile üyelerinden kimi bireylerin de mahpus yattığını aktaran Muzil, “Bir defasında de benim yerime fotoğraf makinamı iple sokakta sürükleyip karakolda günlerce beklettiler ve beni işimden uzak tuttular.” dedi.
Iraklı emektar fotoğrafçı, “İcra ettiğim fotoğraf sanatı hala tek gelir kaynağım. Fotoğrafçılık yüzünden ömrümün yarısı mahpuslarda çürüdü. Fotoğraf makinası benim geçmişimi ve bugünümü inşa eden bir bedeldir. Fotoğrafsız bir hayatı asla düşünemem.” formunda konuştu.
“47 yıl daha sonra vesikalık fotoğraf çektirmek için bir daha Samire hanıma geldim”
AA’nın haberine bakılırsa, Vesikalık fotoğraf çektirmek için Muzil’in fotoğraf stüdyosuna gelen Ahmed Zamad Muhammed, “Samire hanım, çocukken nüfus cüzdanı ve okul kaydı için istenilen fotoğraflarımızı çeken kişidir. Samire Muzil, bizim çocukluğumuzdur ve hoş anılarımızdır. 47 yıl daha sonra vesikalık fotoğraf çektirmek için bir daha Samire hanıma geldim.” ifadelerini kullandı.