Yüz yıllık uzun bir tarih. Değişiklikleri, en karmaşık siyasi geçişleri ve kamuoyunu etkileyen haber olaylarını anlatarak İtalyan toplumunun evrimine eşlik eden bir gazete. Pasolini suçu veya Calvino'nun Komünist partiye vedası gibi trajik olaylar. L'Unità'nın, Antonio Gramsci'nin işçilerin, çiftçilerin ve geniş sol dünyasının sesini duyuracak bir gazete yaratma teklifinden beş ay sonra, 12 Şubat 1924'teki doğumundan bu yana takip ettiği gerçekler ve olaylar. Gazeteci Roberto Roscani'nin 'L'Unità' kitabında anlattığı olaylar. Fandango Libri tarafından yayınlanan Tek Hikaye, Çok Hikaye. Genç bir Komünist Parti militanı olan Roscani, yetmişli yılların başında gazetenin Romalı yazı işleri ekibine katıldı ve gazetenin aniden kapandığı 2000 yılına kadar orada kaldı.
“Daha yazmadan önce – Roscani kitabının girişinde diyor ki – Unità'yı okudum. Ama önce dağıttım. Satılmadı. Birkaç yıl önce hala gazetede görülebilen gazeteli gazeteci çocukları hayal edemezsiniz. trafik ışıkları. Dağıtım evlere gitmek, Pazar sabahı kapı zillerini çalmak, yüzlerce hayır ve birkaç evet almak anlamına geliyordu. Ponte Milvio'da, benim mahallemde ve PCI'nin benim bölümümde, her gün gazete bayisine yüz iki yüz kopya gönderirdik. Pazar günü meydanda.”
Rusconi, tirajdan sonra, aslında uzun yıllar onun 'evi' haline gelen gazetede yazmaya başladı. Roscani, “Sonra Unità'ya gittim ve onlarca yıl boyunca burası benim evim oldu, ta ki Kutsal Yılın bir yazında, Roma'nın hacılar ve Papaboylar tarafından işgal edilmesiyle, Temmuz 2000'in sonunda kapılarını kapatana kadar” diyor Roscani. Böylelikle yazar, her bölümde editoryal olayları sahneye koyarken aynı zamanda gazetenin anlattığı ülkenin kültürel ve politik yaşamını da temsil ediyor. Anılarından ve bu alanda edindiği deneyimlerden yararlanan gazeteci, aynı zamanda L'Unità'nın nesiller boyu militan ve muhalif politikacılar için bir referans noktası haline getirilmesine bağlılıklarıyla katkıda bulunan meslektaşlarını, yöneticileri ve diğerlerini de canlandırıyor.
“Daha yazmadan önce – Roscani kitabının girişinde diyor ki – Unità'yı okudum. Ama önce dağıttım. Satılmadı. Birkaç yıl önce hala gazetede görülebilen gazeteli gazeteci çocukları hayal edemezsiniz. trafik ışıkları. Dağıtım evlere gitmek, Pazar sabahı kapı zillerini çalmak, yüzlerce hayır ve birkaç evet almak anlamına geliyordu. Ponte Milvio'da, benim mahallemde ve PCI'nin benim bölümümde, her gün gazete bayisine yüz iki yüz kopya gönderirdik. Pazar günü meydanda.”
Rusconi, tirajdan sonra, aslında uzun yıllar onun 'evi' haline gelen gazetede yazmaya başladı. Roscani, “Sonra Unità'ya gittim ve onlarca yıl boyunca burası benim evim oldu, ta ki Kutsal Yılın bir yazında, Roma'nın hacılar ve Papaboylar tarafından işgal edilmesiyle, Temmuz 2000'in sonunda kapılarını kapatana kadar” diyor Roscani. Böylelikle yazar, her bölümde editoryal olayları sahneye koyarken aynı zamanda gazetenin anlattığı ülkenin kültürel ve politik yaşamını da temsil ediyor. Anılarından ve bu alanda edindiği deneyimlerden yararlanan gazeteci, aynı zamanda L'Unità'nın nesiller boyu militan ve muhalif politikacılar için bir referans noktası haline getirilmesine bağlılıklarıyla katkıda bulunan meslektaşlarını, yöneticileri ve diğerlerini de canlandırıyor.